Srabble-app (2)

Eerst was het alleen een leuke nieuwe ontdekking. Inmiddels kunnen we spreken van een regelrechte verslaving. Iets waar ik niet meer buiten kan en wat alle andere opties voor het al dan niet nuttig besteden van vrije tijd overbodig maakt.

Wordfeud. De srabble-app op mijn telefoon.
Het is dé uitkomst voor verloren momenten, treinreizen, wachtkamers en wat dies meer zij. Maar ook voor nachten waarin ik de slaap niet kan vatten, alsmede voor élke vrije minuut die zich verder nog aandient in een etmaal. Ik vrees het moment dat men bij de Jellinek een vleugel voor Wordfeud-verslaafden gaat openen, want als het zo doorgaat is de kans dat ik daar in een dwangbuis naartoe word gebracht niet ondenkbaar.

Dit wil echter niet zeggen dat ik geheel kritiekloos tegenover het spelletje sta. Ik heb een aantal op- en aanmerkingen. En dan heb ik het er niet over dat de app een onbedwingbare neiging lijkt te hebben om werkelijk èlke Z die zich aandient maar op míjn bordje te pletteren. Nee. Het gaat om ándere dingen. Zoals het woordenbestand van het spel en de spelmethodiek van sommige opponenten.

Woordenschat
Klaagde ik in mijn vorige blog over de srabble-app nog dat het woord 'aqua' werd afgekeurd, inmiddels heb ik al heel wat meer hiaten in de woordenschat ontdekt. Pasen, bijvoorbeeld, werd niet gekend. Het is van alle christelijke feestdagen toch niet de minste, maar daar heeft Wordfeud niets mee te maken. China mocht ik ook niet leggen en met het woord Frans kom je ook niet weg. Ter compensatie kent het ding dan weer wel allerlei dubieuze afkortingen - maar veel gangbare afkortingen net weer niet. Ook verwonderlijk; sex mag niet, kut wel.

Overigens: er zijn mensen die het woord 'qat' - waarmee Wordfeuders dikwijls van hun Q proberen af te komen - in twijfel trekken, maar dat is dus wel wat. Dat is namelijk een boompje dat groeit in de bergen van Jemen en waarvan de blaadjes soms als verdovend middel worden gekauwd. Wist ik ook niet hoor, maar de Van Dale staat niet voor niets in drie dikke delen in mijn boekenkast. Hoe dan ook, dit boompje mag Wordfeud wel dankbaar zijn, gezien het feit dat het door dit spel zijn anonimiteit heeft verloren.

Spelmethodiek
Over de spelmethodiek van tegenstanders valt natuurlijk genoeg te discussiëren. Er is wat voor te zeggen dat als je zelf niets kunt leggen op het 'drie keer woordwaarde'-vakje, je daar zo verbolgen over bent dat je dat de ander (mij, in dit geval) ook belet door het vakje onbespeelbaar te maken. Dat doet zo'n tegenstander dan door het vakje af te grenzen met onmogelijke letters. Dat is iets waar ik erg geïrriteerd over kan raken. Ik ben namelijk van huis uit zo'n type dat aast op elke 'drie keer woordwaarde'-gelegenheid.

Iets anders: sommige mensen menen dat je met lange woorden meer punten haalt, of dat dat zo zou moeten zijn. Maar get real: als jij een lang woord legt zonder dat dat woord in aanraking komt met een gekleurd vakje, dan gaat het echt niet hard met de punten. Je haalt soms meer punten met één letter die je heel strategisch plaatst. Dit is een zomaar een tip, doe ermee wat je wilt.
Laatst heb ik trouwens met het woord 'blink' in één keer 234 punten binnengehengeld. Dat had ook veel te maken met het feit dat je ervoor kan kiezen om de gekleurde vakjes random op het bord te plaatsen, maar desalniettemin: 234 punten (in de eerste beurt nog wel!) is toch een prestatie waar ik mezelf best even voor op de borst mag roffelen.

Verslaafd
Misschien kun je het hoge verslavingsgehalte ook wel een aanmerking noemen. Gisteren biechtte ik aan een mede Wordfeuder op dat ik een beetje onrustig word als ik nog maar één of twee spelletjes open heb staan. Een paar uur later waren prompt ál mijn spelletjes afgelopen en was die onrust dus een feit. Inmiddels heb ik gelukkig weer drie spelletjes, want oei, in pure vertwijfeling over wat ik nú met mijn leven moest, vloog ik al bijna tegen de muren op.

Ik benoem het maar alvast als werkpunt voor bij de Jellinek.
En dan ga ik nu weer even aan mijn puntentotaal werken. Ik heb per slot van rekening een naam hoog te houden.