"Anne, de bel is kapot. Laat mijn telefoon een keer overgaan, dan kom ik opendoen".
Dat stond op het briefje dat vriendin E. aan de voordeur had gekleefd. Dus ik liet haar telefoon een keer overgaan en ze kwam opendoen.
We hadden een gezellige avond, gisteravond. Ik was al een tijdje niet bij haar thuis geweest.
"Is de bel al lang kapot?" vroeg ik op een gegeven moment.
"Ja, al maanden", zei ze.
Dat was de aanzet tot een gesprek over het feit dat je soms gewoon accepteert dat dingen het niet doen. Je weet wel dat het niet goed is, je weet in principe ook wat je eraan kan doen, maar je vindt het wel best. Dat had zij dus met die bel, dat heb ik ook met bepaalde dingen. Zoals met de koelkast die ik eigenlijk moet vervangen. Het is niet moeilijk, je kan zelfs via internet een nieuwe kopen en zo'n ding kost een scheet en zeven knikkers. Maar ja. Dan vraag ik me weer af of het nou ècht nodig is. En bovendien: zo'n scheet heb ik altijd wel bij me, maar waar haal ik in vredesnaam die zeven knikkers vandaan? Dus blijft mijn armoedige koelkast in huis.
Een ander ding: het lampje in de afzuigkap is zeker een half jaar geleden kapotgegaan en niet vervangen. Want ach. Wie mist zo'n lampje nou? Ja, eigenlijk mis ik het heel erg, maar het went. En dan mis je het vanzelf een beetje minder. Bovendien herinnerde ik me de vorige keer dat het lampje vervangen moest worden en dat iemand anders dat toen voor me gedaan heeft. Daaruit had ik afgeleid dat ik het 'dus' niet zelf kon. "Maar waarom ook niet, eigenlijk", vroeg ik me gisteravond ineens vertwijfeld af.
Vriendin E. had nog een akkefietje met haar onwaarschijnlijk trage computer. "De vriend van m'n zusje heeft me een paar maanden terug al iets gegeven waarmee ik de capaciteit kan vergroten zodat-ie weer wat sneller wordt", zei ze. "Ook nog niks mee gedaan. Daar voel ik me dan wel schuldig over, want hij heeft die moeite gedaan en vervolgens doe ik er niks mee." En toen stelde ik de vraag die ik net aan mezelf had gesteld ook maar aan haar. "Waarom niet?" Prompt stond ze op, liep naar de computer en legde klaar wat ze nodig had. "Morgenochtend. Dan doe ik het", zei ze.
"Dan ga ik morgenochtend het lampje in de afzuigkap vervangen", zei ik.
Natuurlijk kon ik dat best.
Ik had zelfs nog een lampje in huis. Klepje open, oud lampje eruit, nieuw lampje erin, klepje dicht. Dat was alles. Het hele klusje kostte me missschien anderhalve minuut en het levert me heel wat op: licht in de keuken en tevredenheid dat het weer gefikst is. Al ben ik dan ook meteen een beetje mopperig op mezelf, omdat ik zoiets simpels zolang laat versloffen.
Dus, bevangen door dadendrang is de koelkast het volgende project.
Of nee. Eerst die zeven knikkers - want die heb ik daar echt wel voor nodig.
Over een half jaar ongetwijfeld meer over dit onderwerp.
2 opmerkingen:
Oh zo herkenbaar! Ik wil ook 'dadendrang'...kan ik dat ook in een bouwmarkt kopen? ;)
Heerlijk menselijk eigenlijk. Vroegermaakteik me druk dat ik dit soort dingen niet meteen deed. Nu geniet ik daarvan! Het mag....het moet niet! Heerlijk!
Een reactie posten