Vandaag was Maai jarig. Ze zou 26 zijn geworden, als ze juli vorig jaar niet...
Ik mis haar en zo nu en dan - zeker op een dag als deze - blijven de vragen door mijn hoofd spoken.
Had ze...? Kon ze...? Wilde ze...? Was dit...? Of niet?
De vraag die me ook dwars blijft zitten: had ik echt niets...?
Vandaag een gedicht. Een verjaardagsgedicht voor Maai.
Je bent jarig vandaag en je bent het
niet meer. Hoe vier ik dat, hoort
bij een verjaardag die is verjaard
bijvoorbeeld nog taart? Je bent toch
nog altijd geboren, geworden. Maar
met wie vier ik dat voortaan en
waar haal ik blijde gezichten vandaan.
Bloemen krijg je natuurlijk, ik schik ze
voor je in een vaas terwijl ik over je praat:
toen, en nu zou ze, ze zou - maar
ten slotte sta ik daar dan met
lege handen en armen.
1 opmerking:
sterkte.
Een reactie posten