Persoonlijk heb ik niet zoveel met nationale of regionale trauma's. Zeker niet wanneer deze zogenaamd 'van generatie op generatie woden doorgegeven'. Feit is echter wel dat ik het levenslicht zag in Zeeland en daar is natuurlijk wel de watersnoodramp van 1953 gebeurd.
Omdat tegenwoordig over werkelijk álles een musical gemaakt schijnt te moeten worden, is ook de ramp nu vermuscialiseert. Gisteren was de première in Middelburg. Op TV was daar flink wat om te doen. Eerste reacties over hoe knap het wel niet is en hoe wonderschoon en schokkend om 'de echte verhalen' te horen.
Ik haak graag even in op deze 58 jaar oude actualiteit met een echt verhaal dat ik persoonlijk het mooiste en vrolijkste van allemaal vind en dat niet zo vaak verteld wordt.
Het gebeurde allemaal in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953. De combinatie van springtij en een noordwesterstorm stuwden het water in de Noordzee op tot recordhoogte. Dijken braken door, Zeeland stond onder water.
Ergens in de provincie woonde B. met zijn echtegenote B., die op dat moment een maand of acht zwanger was. Wat ze aan het doen was, hoe het precies gebeurde, dat weet ik allemaal niet. Wat ik wel weet, is dat het zelfs de baby in de buik van B. niet ontging dat er het één en ander gaande was in de provincie. Daar wilde ze (het was een meisje) het hare van weten!
Aldus besloot de baby om uitgerekend die nacht maar eens aanstalten te maken om de watersnood met eigen ogen te komen bezien. De baby in kwestie is in haar aanleg vrij nieuwsgierig en het zou haar niet gebeuren dat ze dan potdikkie nèt te laat geboren zou worden en derhalve de regionale ramp zou mislopen.
Echter: B. & B. konden zich niet geheel vereenzelvigen met de planning van hun baby en togen naar het ziekenhuis. Daar werd met wat kunstgrepen voorkomen dat de baby die nacht ter wereld kwam. Dit tot grote onvrede van de baby, dat spreekt. Overigens vind ik het van belang te vermelden dat de vliezen van B. nog intact waren op dat moment en dat de ramp dus niets te maken had met haar vruchtwater. Om misverstanden te voorkomen.
Afijn, pas een goede vier weken later zag de baby dan toch daadwerkelijk het levenslicht. Hoewel ze de watersnoodramp dus gemist heeft, is een pikant detail uit haar huidige leven wel dat ze een lichte vorm van watervrees heeft.
Hoe ik dit verhaal ken?
Wel, de baby in kwestie werd mijn moeder. En ik ben niet bij machte om een musical van haar te maken, maar een stukje op mijn weblog is toch wel het minste.
Als u er nou een liedje bij verzint, dan komen we toch nog een heel eind.
1 opmerking:
Mooi verhaal Anne, en zeker vrolijk, hoe wel, de ramp was dat niet. Wat ik nog weet van die tijd, is dat mijn Vader (Heit) en vele andere boeren in Fryslân een koekalf gaven aan de boeren in Zeeland.
Nu we het toch over boeren hebben, je laatste verhaal van BZV vond ik niet vrolijk , je ben nogal op te veel punten negatief. Ik meen toch dat je een keer opmerkte waar blijven de emoties, en nu zijn er emoties en dan is het weer niet goed. Anne niet al te critisch anders wordt het nooit wat.
Fokke,
Een reactie posten