Vooruitblik

Nog twee nachtjes slapen. Ik kan niet ontkennen dat de spanning behoorlijk aan het oplopen is.

Kijk, in wezen kan er natuurlijk niet heel veel verkeerd gaan. Behalve in mijn hoofd dan. Daar voltrekken zich allerlei rampscenario's en horrortaferelen. Daar schieten chirurgen uit met vlijmscherpe scalpels en loop ik onherstelbaar letsel op. Terwijl ik weet dat ik me niet laat opereren door een stelletje prutsers, maar door vaklui die bovendien ook nog eens gespecialiseerd zijn in dit type ingreep.

En toch zit ik mezelf steeds meer op te vreten. Zei ik een week geleden nog dingen als "komt wel goed", "gaan we regelen" en "ik vind het niet eng, wel spannend", nu ligt dat wel even anders. Op dit moment hoef je nog maar in mijn gezicht te blazen of ik begin al te huilen. Of je blaast niet in mijn gezicht, maar zegt een zin waarin de woorden 'operatie' en 'spannend' voorkomen en hoppa, mijn ogen imiteren een waterval. Ik prijs mij dan ook gelukkig dat ik op dit moment alleen ben, want al dat gejank, pfoeh. Liever niet.

Morgen moet ik naar het hospitaal voor vooronderzoeken en dinsdag ga ik dan voor het eggie. Dan gaat er gebeuren waar ik in wezen al 26 jaar op wacht. Vriendin J. komt me 's avonds ophalen en brengt de nacht bij me door, want ik mag de eerste nacht niet alleen slapen. Ik weet niet waarom dat is.

Nu leert de ervaring dat een narcose over het algemeen wonderlijke dingen met mij doet. Na een narcose ben ik tot nu toe altijd verworden tot labiel, emotioneel wrak. Niet eens één dag, oh nee. Dat houdt minstens drie dagen aan. En ik ga raar dromen, maar dat doe ik eigenlijk altijd al (vannacht nog kreeg opa de Nobelprijs voor de Vrede, wat ik hem van harte gun maar niet heel waarschijnlijk acht). Ik stel me dus in op een x aantal dagen bankhangen. De DVD-box van Youp staat al klaar, ter afleiding ende vermaeck (huilen van het lachen zie ik wel zitten).

Nog twee nachtjes slapen.
Het meest zinvolle wat ik erover kan zeggen is: ik zal wel zien.

(fruitmanden in de comments)