Eten, Bidden, Beminnen

Kent u de innovation adoption curve? Die is van Rogers en die curve geeft aan hoe individuen om kunnen gaan met innovaties. Je hebt mensen die alles wat nieuw en hip is acuut omarmen (de innovators) en dan heb je allerlei tussenlagen voordat je bij de ‘laggards’ bent. Laggards zijn mensen die een innovatie pas schoorvoetend accepteren als het eigenlijk al gemeengoed is.

Het hangt natuurlijk van het type innovatie af, maar ik behoor toch opvallend vaak tot de late majority, die zich één stap voor de laggards bevindt. Neem mijn hele Senseo verhaal even in gedachten en je ziet dat het klopt. Het is niet zo dat ik mijn muziek afspeel op een slingergrammofoon of dat ik bel met een bakelieten telefoon met draaischijf, maar een iPhone staat ook weer niet op mijn verlanglijstje. En ja, geheel conform die curve van Rogers: dat is een principekwestie.

Ook qua boeken ben ik soms een beetje laat. Ik lees graag en veel en alles wat los en vast zit, maar zodra een boek een hype is moet ik het niet. Dat is ook een principekwestie. Het gevolg is echter wel dat ik vaak achter de trend aan lees. Harry Potter ontdekte ik bijvoorbeeld pas bij boek drie – maar toen heb ik het met zoveel passie omarmd dat ik inmiddels de hele reeks al een keer of vijf gelezen heb. En nu ben ik weer in zo’n boek bezig. Eten, Bidden, Beminnen. Een tijdje terug was iedereen daar helemaal vol van. Toen heb ik wel een halfslachtige poging gedaan om het te lezen, maar op dat moment sprak het me niet aan.

Onlangs had collega M. het over dat boek en ze dacht dat ik er veel aan kon hebben. Ze had het zelf in huis, dus ik mocht het lenen. Ik was bereid het een tweede kans te geven en dat is maar goed ook, want ik ben er nu volledig door gegrepen. Iedere vrije seconde duik ik in het reisverhaal van Liz Gilbert. Het zet me aan het denken. Het laat me lachen. Het doet me instemmend knikken. Het stuk dat in Italië speelt zorgde ervoor dat ik eigenlijk het liefst subiet mijn koffers wilde pakken om ook vier maanden naar Rome te gaan. (bij de Indiase ashram heb ik dat trouwens niet). En bovenal heb ik de mooiste, meest treffende uitleg over depressie gelezen. Zoals zij het schrijft, zo voelt het inderdaad. Ik ben er niet trots op dat ik die kennis in huis heb, maar ja, het is niet anders.

Dat je jezelf voorhoudt dat je alleen een beetje van het rechte pad bent en dat je vanzelf de weg wel weer vindt, totdat je je ineens realiseert dat je werkelijk geen flauw idee meer hebt waar je bent, laat staan wie je bent, laat staan hoe je terechtgekomen bent waar je nu bent, laat staan hoe je dan ooit weer op de goede weg gaat belanden. Die allesomvattende radeloosheid die je volledig lamslaat. Terwijl je naar de buitenwereld blijft doen alsof je prima weet waar & wie je bent en die ‘niets aan de hand’-act je alleen maar nog meer uitput.

Eten, Bidden, Beminnen is niet alleen een lees-, maar ook een leerboek. Wat ik dan leer? Dat het oké is. Dat ik me zo mag voelen en dat het ook weer goed komt. Dat je niet op een ochtend wakker wordt en denkt: “Hoezee, het leven lacht!” Maar dat je wel steeds vaker het leven zijn mondhoeken even ziet optrekken, of merkt hoe het je een knipoog geeft. En die momenten zullen er steeds vaker zijn.

Misschien ben ik als levensgenieter ook wel van de late majority.
Maar dat wil nog niet zeggen dat ik het aan mijn neus voorbij laat gaan.