Het begon met één duif.
Daarna kreeg die duif een metgezel. Daar schrok ik van. Niet omdat ik bang ben van duiven hoor, dat is het niet. Ik ben bang van, nou ja, best wel veel, maar ik vind de duif echt het sufste dier dat Moeder Natuur heeft voortgebracht. Duiven zijn ook heel suïcidaal, wist u dat? Ik zie nooit platgereden andere vogels, maar platgereden duiven zie ik om de haverklap. Ik denk dat duiven het zelf ook niet leuk vinden om duif te zijn.
Dat ik schrok van de tweede duif had vooral te maken met het feit dat de duiven ieder op een eigen vensterbank door mijn raam naar binnen zaten te koekeloeren. Een beetje hooghartig. Vanaf de bank zat ik ineens een spelletje ‘wie knippert het eerst’ te doen met dat gevogelte. Ik weet niet eens of duiven knipperen, maar ik ga er voor het gemak maar even vanuit van wel.
Dit akkefietje stond niet op zichzelf. Het duivenduo streek veel vaker neer voor mijn venster. Dat deed me denken aan een liedje dat ik als kind heb geleerd: “Voor mijn venster vliegt een duifje”. Mijn zus en ik wilden dit liedje en het bijbehorende dansje ooit eens opvoeren voor opa en oma, maar we kregen halverwege de performance slaande ruzie. Dat was minder erg geweest als oom F. die vete niet op video had vastgelegd. Ik ben nog steeds vrij gemakkelijk te chanteren door te dreigen met vertoon van die videobeelden. Oom F. weet dat.
Terug naar de duiven. Die hadden dus mijn vensterbank gekraakt. Ze waren daarnaast ook erg gehecht geraakt aan mijn dak. Vanaf de vensterbank stegen ze dikwijls nog een etage op en dan hoorde ik ze boven mijn hoofd koeren en een beetje rondscharrelen en langzaam maar zeker werd mijn dak hun vaste verblijfplaats. Vervolgens zijn ze – denk ik – ook nog flink van bil gegaan boven mijn hoofd, want zoals u weet leggen in mei alle vogeltjes een ei en de duif is daar geen uitzondering op. Het resultaat: mijn dak is nu de kraamkamer van een x aantal babyduiven.
Ik heb daar geen bezwaar tegen. Af en toe word ik een beetje gek van het gekoer, maar het is ook wel schattig. Ik heb geen verstand van babyduiven, dus ik weet niet hoelang ze van mijn gastvrijheid gebruik willen maken.
In mijn poging dit blogje een beetje leuk af te sluiten, googelde ik even naar spreekwoorden over duiven. “Onder iemands duiven schieten” was de enige die ik zo snel kon vinden. In de uitleg bij dit spreekwoord las ik dat duiven vrij gemakkelijk onder schot te krijgen zijn. Dat is geen leuke uitsmijter, maar het onderschrijft wel mijn stelling dat duiven suïcidale diertjes zijn.
En het biedt perspectief voor als de kraamtijd me te lang duurt.
2 opmerkingen:
Onze buren, links én rechts, waren mijn hele jeugd lang allebei duivenmelkers. Waren wij lekker aan het spelen in de tuin, stonden de buren over onze hoofden heen tegen elkaar op te scheppen over waar hun witstaarten nu weer uithingen.
En dan dat uuuuuurenlange "Kom gauw, kom dan, kom hier, kom dan ...."
Wat je ook van plan bent met je nieuwe bovenburen: van mij mag je!
Hallo Anne(liefs),
tante J. en oom F. genieten nog steeds van je leuke verhalen op je weblog.Voor chantage mijnerzijds (oom F.) moet je niet bang zijn.
Misschien had ik dit beter niet gefilmd, maar ja het was gebeurd voor dat ik het wist, en niet bestemd om er misbruik van te maken.
Dus je kunt gerust slapen.
Verder veel groetjes van Tante J. en oom F.
Een reactie posten