Ex

(…)
Ik ben ermee opgehouden je te verliezen
Ik ben je kwijt
(…)
(Herman de Coninck)

Exen hebben geen goed gevoel voor timing.
Sterker nog: exen die, hetzij bewust of onbewust, nog in je hart wonen, hebben de meest venijnige timing die er bestaat. Ze laten nooit iets van zich horen als je tóch al zit af te geven op de liefde en de gehele mensheid die eraan doet. Liever staan ze voor de deur als je lichtelijk labiel dan wel zum Tode betrübt bent.

Mijn ex-geliefde stond gisteravond voor de deur. Niet onaangekondigd, we hadden afgesproken. Hij had nog wat personal belongings van mij en die kreeg ik terug. Na zeven maanden elkaar niet zien. Zeven maanden waarin ik achtereenvolgens verdrietig, teleurgesteld en boos werd.

Het was oké om elkaar weer te zien. Niet meer en niet minder. Het deed me niet meer zoveel dat hij het over haar had. Het zorgde er wel voor dat ik me nog even extra alleen voelde, maar nou ja. Jammer dan.

Maar wat ik me wel afvraag is dit.
Wat is dat toch voor iets belachelijks dat een ex waar je werkelijk boos op bent en die danig tekort is geschoten, toch dat éne snaartje steeds weer weet te raken? Ondanks jezelf, want ik wil er helemaal niet meer over nadenken. Het is over en voorbij. En ik denk dat we elkaar nu weer zeven maanden niet gaan zien.

Of langer.

***

Hoe mooi je bent

dat kan ik je niet zeggen

Hoe lief je bent

dat evenmin

Hoe man je bent

nog minder

En hoe eerlijk

nog het minst

Maar hoe klootzak, egoïst en

vrouwenloper en te oud

en arrogant, niet agressief

maar erger nog: hoe koud

Intellectueel en al

dat kan ik je niet zeggen,

want het is jammer,

dat ben je niet

En ‘hou mij vast’ zou

dom zijn. Want ik weet:

je doet het niet.