Gig-oh-no

Ik wil graag een abonnement op Flair. Ik koop dat tijdschrift nu elke week en het zou handig zijn als hij gewoon op de deurmat lag. Het punt is alleen: ik wacht tot ze een leuk cadeau geven aan nieuwe abonnees. Een tas of een pakket van het één of ander of een dekbedovertrek. Ik wil dat.

Vorige week hoorde ik dat ze het bij de Linda anders aanpakken. Daar wordt bij wijze van stunt een gigolo toegezegd aan nieuwe abonnees. Mijn mond viel wagenwijd open toen ik dat hoorde. Een gigolo! Nou vráág ik je!

De verbazing begon voor mij al bij het feit dat er überhaupt mensen bestaan die een abonnement willen op dat tijdschrift. Maar dat ligt aan mij. Ik heb het blad één keer gelezen en dat was terwijl ik op een baby paste die aan één stuk door krijste. Haar moeder had gezegd: “Laten huilen”, dus ik mepte de ene Linda-pagina na de andere om, terwijl ik voortdurend dacht: “Ik hoor je niet, ik hoor je niet, ik hoor je niet, ik ho…. AARGH!!!” Misschien was dat gewoon geen comfortabele manier van kennismaken met de Linda. Maar goed.

Er zijn vrouwen die dat blad op hun deurmat willen aantreffen en die worden nu dus gelokt met een gigolo. Voor mij persoonlijk is dat een reden om geen abonnement te willen. Maar echt niet. Want even: een gigolo. Hoe triest ben je als je zo iemand in huis haalt? En wat voor iemand dan? Want dat weet je helemaal niet als de redactie van de Linda dat voor jou gaat arrangeren. Zit je dadelijk op de bank (of erger: je ligt in bed) met een lilliputter met een snor en een accent. Maar ja, ’t is je abonnementscadeautje hè. Dus ja, dan is het ook zonde om ‘m direct buiten te bonjouren.

Voor mij persoonlijk geldt dat ik maar weinig mensen in mijn bed verdraag. Als er vriendinnen komen logeren sta ik oogluikend toe dat ze naast me kruipen, maar verder verdedig ik mijn bed zoals een moederleeuw haar welpen verdedigt. Ik kan me voorstellen dat er vrouwen zijn die gastvrijer zijn waar het hun sponde betreft. En minder kieskeurig ook waarschijnlijk. Die zo’n gigolo wel een opwindend concept vinden en die dit zien als ludieke actie en ultieme manier om eens goed aan hun gerief te komen.

Ik vraag me nu ineens af: hoe weten ze bij zo’n gigoloverhuurbedrijf nou dat zo’n man ‘goed’ is? ‘Goed’ is toch een kwestie van perceptie? Moet hij een proefwip maken met de bazin? (Ik denk altijd dat gigolo’s voor bazinnen werken zoals hoeren voor pooiers, maar dat is gestoeld op een puur gebrek aan kennis). Moet hij laten zien hoe charmant en galant hij precies is? Want het schijnt dus helemaal niet per definitie om de seks te gaan, gigolo’s worden ook ingehuurd puur en alleen als gezelschap. Waar je bij hoerenbezoek mag veronderstellen dat er geneukt wordt, kan je met een gigolo ook scrabbelen (á €450 per uur, of iets in die koers).

In mijn ogen is dat treurig. Get a life, zoek vrienden en spendeer je tijd daarmee. Dat is niet alleen heel veel goedkoper, maar vooral vertrouwder, warmer en het geeft volgens mij stukken meer voldoening.

En mocht het je toch om je gerief te doen zijn, neem dan een abonnement op de Viva. Krijg je een vibrator cadeau; iedereen gelukkig.

Ik wacht ondertussen nog even op een leuk cadeautje van Flair.