Geen writers block

Nee hoor, nee. Ik heb geen writers block. Echt waar niet. Ik zit alleen in een impasse, levensgewijs. Dat klinkt dramatisch, en dat is het eigenlijk ook best. Op het moment heb ik twee hoofdactiviteiten, die ik afwissel met slaap (maar zelfs die is facultatief). Dat is dat. Niet echt het leven dat ik voor mezelf in gedachten had, maar het is nu even zo en ik heb weinig (lees: geen) keuze.

Dus. Wat zet een blogster dan in godsnaam nog op haar weblog?
Na een week bedenktijd, weet ik nu drie dingen die ik graag met u wil delen. Komen ze!

1. Valentijnsdag
Noem mij één reden om blij te zijn met een Valentijnsdag zonder geliefde. Ik kon ‘m ook niet bedenken. Nou ja, ik kon wel wat bedenken, maar dat was meteen tamelijk desastreus. Als je lief je om de andere dag in elkaar slaat bijvoorbeeld, ben je – zelfs op Valentijnsdag – beter af zónder hem. Maar ánders… nah.
Ik had niet verwacht dat de Valentijnspost metershoog op de deurmat zou liggen, of dat de Pleur Op bloemist zou voorrijden met een busje vol boeketten van al mijn aanbidders, maar stiekem hoop je dat natuurlijk wel. Bovendien ben ik er van overtuigd dat voor de balans en de nuchtere inbreng een man in mijn leven best van toegevoegde waarde zou zijn. Mijn hart heeft de zaterdag voor Valentijnsdag slechts één klein sprongetje gemaakt, toen ik de trap afliep en op de deurmat een rode envelop zag liggen. Ik dacht achtereenvolgens:
“Oeh, een Valentijnskaart!”
“Het zal wel reclame zijn…”
“…ah, ’t is voor mijn huisgenoot.”
Tot zover mijn Valentijnsvreugd.

2. Iets aangaande mijn telefoon
Mijn telefoon heeft op zijn rug een schuifje met daarachter een verborgen camera. Inderdaad: bananasplit op microniveau. Punt was alleen dat dat schuifje steeds openging en dat was niet per sé erg, maar wel een beetje onhandig. Dus: actiepuntje. Ik kocht een beschermhoesje (saillant detail: met hartjes, uit de Valentijnscollectie), stopte mijn telefoon daarin en het schuifjesprobleem was opgelost.
Gisteravond haalde ik bij vriendin E. mijn telefoon tevoorschijn. Verrukt riep E.: “Oooh!! Wat een leuke slaapzak heeft jouw telefoon!!”
Soms weet je ineens weer heel goed waarom je bevriend bent met iemand. Ik hou van mensen die een beschermhoesje een slaapzak noemen. Ik heb die aanduiding dus ook stante pede met passie omarmd.

3. Rust
Ik kom nog even terug op de eerste alinea van dit blogje: ik zit dus in een impasse. Daar geraak ik vroeg of laat ook wel weer uit, maar voor nu betekent het dat ik mezelf wat rust moet gunnen. En, lieve lezer, ik hoop dat u mij die rust ook gunt. Dus niet meteen in mijn nek gaan hijgen als ik een weekje niet log. Ik vergeet heus niet dat ik dit weblog heb en ik heb zelf ook de schurft aan slecht bijgehouden blogs, maar op dit moment is het even niet mijn eerste prioriteit. Natuurlijk, als ik iets leuks te vertellen heb, dan doe ik dat. Beloofd. Maar ik moet me nu even focussen om mijn hoofdactiviteiten.

Geef me de tijd om te redden wie ik ben
Geef me de tijd om mezelf terug te vinden
Ik maak alles goed met wat er overblijft…