Van lang naar tamelijk kort

Het onderwerp ‘kappersangst’ is op dit weblog al uitentreuren behandeld. Toch wil ik er nog eens opnieuw over beginnen, want er is een doorbraak, y’all!

Mijn uitgangspunt is dat kappers nooit goed genoeg zijn. Ik dacht dat ik een degelijke salon ontdekt had, tot de kapper de laatste keer op een nogal irritante manier met mij flirtte. Fragment uit dat gesprek:
Hij: “Heb je geen vriend?? Naaah! Aan je uiterlijk ligt het niet hoor…”
Ik: “Nee dat klopt. Het ligt aan de rest.”
Na dit akkefietje zat ik dus weer zonder kapper.

Nu is het zo dat ‘naar de kapper gaan’ bij mij volgens een vast stramien verloopt. Ik besluit, meestal op vrijdag, dat er écht geknipt moet worden. Dan ren ik paniekerig een kapsalon binnen. “Hebben jullie NU tijd om mij te knippen?” roep ik. En als ik eenmaal zit: “Het mag niet te kort en het moet nog in een staart kunnen en het moet onderhoudsvriendelijk zijn want ik heb geen föhn en…” Als je dat elke keer zegt, krijg je dus elke keer hetzelfde haar. Daar was ik heel senang mee.

Maar nu niet meer. Het woord “afknippen” kwam de laatste weken steeds vaker in me opborrelen. Niet kort, maar wel een stuk korter. Anders. Vlotter.

Wat doe je in zo’n geval? Juist. Dan mail je vriendin M., omdat zij altijd heel steunend en motiverend is en bovendien ervaring heeft met het kortwieken van lang haar.

Ik vroeg haar: “Toen jij je lange haar kort knipte, heb je toen last gehad van spijtgevoelens of huilbuien of aanverwante zaken?” Daar was ik namelijk bang voor. Dat ik alleen nog maar zou kunnen huilen als ik mijn haar afknipte.

Ze mailde terug dat ze geen enkele huilbui heeft gehad maar juist trots was dat ze het gedaan had. En ze wreef me fijntjes onder de neus dat ik zo vaak zeg dat ik mijn haar anders wil, maar dat ik het nooit doe. En dat het leuke van haar is dat het weer aangroeit. Daar had ze natuurlijk een goed punt.

Dus met goede moed stapte ik hedenmiddag het kapsalon in. De kapster leefde zich uit op mijn lokken en nu is mijn haar een heel stuk korter. En wat denk je? Als ik in de spiegel kijk, ben ik helemaal happy. Niks huilbuien, niks spijt, maar inderdad: trots!

Misschien is naar de kapper gaan toch minder eng dan ik altijd dacht...