Als echte Kinderen voor Kinderen adept zat ik er zaterdagavond helemaal klaar voor. Er was een jubileumuitzending voor dertig jaar KvK en dat beloofde een mooie ‘trip down memory lane’ te worden. Frank Evenblij en Claudia de Breij hadden hun meest belachelijke outfit aangetrokken en het feest kon beginnen.
En het wàs een feest. Ik kon bijna alle liedjes nog meezingen en scoorde best aardig in de quiz. Ook ervoer ik voor de weetikhoeveelste keer dat het reuzeleuk is om met een vet aangezet Goois accent mee te brallen met de liedjes. Bovendien ontdekte ik dat sommige liedjes me nu nog steeds kunnen ontroeren. Ik heb het dan over de liedjes die verhalen over dode vaders en lieve demente oma’s, maar ook “Zusje van mijn zus” jerkt tot op de dag van vandaag mijn tears. Ik weet niet waarom, maar ik moet altijd huilen om dat liedje.
Op een bepaald punt voelde ik me genoodzaakt om mijn vingers in mijn oren te stoppen omdat die vuile klerekat Miepie er aan haar nekvel werd bijgesleept. Jongens, wees nou eens een beetje reëel, dat is toch het aller- allerergste liedje dat KvK ooit heeft voortgebracht?
Over de hedendaagse liedjes was ik niet zo te spreken. Het onschuldige is er een beetje vanaf, vind ik. Niet alleen van de tekstuele inhoud, maar ook van de omlijsting die tegenwoordig veel te flitsend is. Danspasjes, beweginkjes, alles is veel te ver opgehipt. Alsof die koters niet gewoon in een pretentieloos kinderkoor zingen, maar klaargestoomd moeten worden voor Idols-achtige talentenjachten. Ze worden omgevormd tot minipopsterretjes. Onnodig en jammer vind ik dat.
Ondanks die kritiekpuntjes, vond ik het heerlijk om te kijken. Mijn buurvrouw mag blij zijn dat ze niet thuis was, want ik schakelde het volume regelmatig naar standje burengerucht. Gisterochtend werd ik natuurlijk wakker met allerlei wijsjes in mijn hoofd.
Ik loop nog steeds te zingen en te fluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten