Thuis

Three weeks away feels like the whole world should have changed...

Ik ga gebukt onder een jetlag. Ze zeggen dat voor elk uur tijdverschil een dag hersteltijd staat, dus in dat opzicht ben ik halverwege. Het gekke is dat het de eerste twee dagen minder erg was dan nu, los van het feit dat ik 2,5 uur per nacht wakker lag. Gevoelsmatig ben ik al wel gewend aan de Nederlandse tijd, maar mijn lichaam verkeert nog in opperste staat van verwarring.

Vandaag was een zware dag. Ik kan niet eens precies uitleggen waarom. Ik heb geen mannen met hamers gezien, maar misschien dat er toch stiekem eentje langs is komen sneaken. En morgen begint het echte leven weer: terug naar kantoor en het normale ritme.

Ik weet gewoon even niet waar ik met mezelf moet blijven. Een paar weken geleden was dat nog relatief simpel: ik zou gaan. Vertrekken. Alles letterlijk maar ook figuurlijk even achter me laten. Nieuwe dingen zien en het oude misschien niet vergeten, maar er gewoon even niets aan kúnnen doen. En ik hoopte zo dat dat het verschil zou maken.

Hoezeer ik ook van mijn vakantie genoten heb, hoe trots ik ook ben op wat ik gedaan heb, hoe mooi ik het ook vond... het heeft niets veranderd.

I am home now, and things still look the same...