Meidenbladen

Het zou goed zijn als ik wat minder te vertellen had wanneer ik eenhandig moet typen. Maar helaas, zo werkt dat niet. Mijn skatedebacle heeft gewoon heel wat nieuwe vertelstof gegenereerd en ik deel dit graag met u. Bijvoorbeeld de navolgende episode over meidenbladen.

In de wachtkamer van de SEH lag een leesmap. Op de voorkant stond iets van ‘gezellig thuis’, wat wel misplaatst was, maar verder een hartstikke leuk initiatief. Vooral toen bleek dat de Tina deel uitmaakte van die map, want de Tina is onvervalst jeugdsentiment voor vriendin J. en mij.

Bijna alle klassiekers – Noortje, Tina en Debby en posters van jongvee – stonden er nog in. Maar wat schetste onze verbazing? De probleemrubriek “O Jee, Wat Nou” was spoorloos verdwenen! Terwijl dat altijd het leukste van de hele Tina was!

Probleemrubrieken in meidenbladen staan per definitie garant voor fascinerende verhalen. In de Tina ging het meestal om klein leed, in de categorie “mijn hamster is dood en nu ben ik steeds verdrietig”. Af en toe ging het ook om kwesties als “hoe moet je tongzoenen”. De problemenredacteur van dienst schreef dan de geruststellende woorden dat je dat vanzelf merkt als het zover is, of dat je maar fijn in je dagboek moest schrijven over je dooie hamster, en weer kon een lezeresje opgelucht ademhalen.

Maar! Als je te groot was geworden voor de Tina, ging je de Fancy lezen! Compleet met problemenrubriek “Vrijen & Jij”. En dat ging wel even wat verder dan hamster- en tongzoentwijfels! Dat ging over meisjes die zichzelf wilden ontmaagden met een bevroren worst (maar echt!!) en vervolgens geconfronteerd werden met de toch wel penibele situatie van een worst die – eenmaal binnen – afbrak.

Ik denk dan: hup, naar de huisarts. Maar zij dachten: ik schrijf een brief naar Fancy! Per postduif nog hè, laat daar geen misverstand over bestaan. Dus die brief werd opgestuurd, en dan was het wachten tot je in dat blad kon lezen wat je met die worst moest doen (als de sodemieter naar de huisarts}. En de Fancy is een maandblad, dus al die tijd zat zo’n wicht met een stuk worst in haar doos. Lijkt me op z’n zachtst gezegd vervelend.

Dan valt zo’n akkefietje als ik met mijn elleboog heb nog best mee, constateerden wij in de behandelkamer op de SEH. Want J. had die worstbrief ook gelezen destijds, dus we konden er goed over praten samen. Het was een mooi afleidend onderwerp.

Maar enfin. “O Jee, Wat Nou” staat dus niet meer in Tina.
Voor wie het interesseert.