Mijn Floddertje kapsel

Als ik mijn eigen babyfoto’s terugkijk, dan zie ik geen ‘natural born beauty’. Mijn ouders zijn het daar niet mee eens, die gebruiken bij de omschrijving van mijn postnatale uiterlijk doorgaans de term ‘lief’. Maar even: we weten allemaal dat ‘lief’ het Herman Finkers eufenisme voor ‘lelijk’ is. Ergo: we zijn het eens.

Mijn moeder erkent wel dat ik een nogal wanstaltige haardos had. Kent u Floddertje? Nou, zo’n kapsel had ik ook. En hoewel ik qua voorkomen inmiddels leuk ben opgedroogd, heb ik dat kapsel nog steeds. Hoe kek het modelletje dat ik er in laat knippen ook is, binnen de kortste keren zie ik er altijd weer uit als een bastaardtelg van de Kelly Family.

Wat hier niet echt lekker aan meehelpt, is mijn kapperfobie. Het zou best kunnen zijn dat mijn kapselprobleem wordt opgelost door een kleurtje of een krulletje, maar dat durf ik niet aan. Kappers zien er meestal uit alsof ze elke nieuwe trend eerst op hun eigen hoofd uitproberen. Daardoor hebben ze minstens twee kleuren haar, een half permanent en dan ook nog een matje. Dat wekt geen vertrouwen. Ik bedoel daarmee dat ik mijn haren niet graag toevertrouw aan iemand die er zelf uitziet als een kruising tussen een stinkdier, een Dolly Dot en John de Wolf.

Maar waarom ik hier nu over begin: anderhalve week geleden heeft een kapster een bescheiden aantal centimeters van mijn haar afgeknipt. En nu denk ik al een paar dagen dat ik best terug wil naar de kapper om er nog wat centimeters vanaf te laten halen. Waar komt dat gedachtegoed ineens vandaan borrelen?

Om mezelf te ontmoedigen heb ik het verhaal van Jip (van Janneke) die met schort en al wegrent bij de kapper herlezen. Ik ben bang dat ik ook zoiets ga doen. Maar ondertussen wil ik mijn zwabbereske kapsel nog steeds korter.

Als iemand hier een mening over heeft hoor ik dat graag.