Algebra Nostalgia

Het is me het weekje wel. Gisteravond ging ik eten bij neef R. Investeren in familiebanden is belangrijk, namelijk. Bovendien had R. mij beloofd dat hij me gitaarles zou geven. Ik heb wel eens visioenen van mezelf bij een kampvuur, terwijl ik zachte gitaarliedjes tokkel en er allerlei leuke mensen om mij heen zitten die dan meezingen. Of dat er dan nog een gitarist bij is en dat we dan samen echt heel mooi Beatleliedjes pingelen. Maar daarvoor moet ik eerst nog gitaar leren spelen, dus het aanbod van R. kwam wel goed uit

Enfin, ik was daar dus. Tijdens het eten bespraken we eerst alledaagse dingen als werk en studie en het sociale leven, en toen ineens… hadden we het over staartdelingen. Hoe we daar bij kwamen: vraag het me niet. Ik heb het wel vaker over onverwachte of ongewone dingen (Bollo, Bries en Bondgenoten, de piekenpijp van Foster Parents of van die klikklakarmbanden in fluorescerende kleuren, bijvoorbeeld). En nu ging het dus ineens over staartdelingen.

Het punt waar we allebei een beetje mee zaten, was dat we ons vroeger het schompes hebben gerekend aan die dingen en dat we nu niet meer wisten hoe ze moesten. Een actiepunt was geboren. We wisten nog wel hoe we moesten beginnen en daar bleek ook meteen een educatieverschil tussen R. en mij: hij deelde heel anders staart dan ik. Maar goed, nu we toch in de materie doken, kon het geen kwaad om onze staartdeelskills meteen naar een hoger plan te tillen dan waar we ze jaren geleden uit onze handen hadden laten vallen.

Om een lang verhaal kort te houden: even later zaten we als de ijverige negenjarigen die we ooit waren over een papier gebogen om staartdelingen op te lossen. Eerst hadden we op wikipedia opgezocht hoe het ook alweer moest en daarna riepen we sommetjes voor elkaar. De GR diende als controlemiddel. Maar: we merkten dat we heel anders dachten dan toen. Waar staartdelen in groep zes een hoog nattevingerwerkgehalte had, waren we inmiddels zo erudiet dat we gewoon al zágen in welke richting we het moesten zoeken. Dat verklaart waarschijnlijk ook waarom we de staartdelingen op een gegeven moment aan de wilgen hebben gehangen: we hadden ze niet meer nodig.

Toen ik naar huis ging, spraken we af dat we gauw weer zo’n avondje zouden plannen.

Dan koop ik voor ons allebei een prikblok.
En R. krijgt een sticker in zijn schrift.