Gistermiddag fietste ik naar huis. Het zonnetje scheen, ik overdacht de welles-nietes discussie die ik die middag gevoerd had met collega L. Die discussie ging over een spatie op pagina 31 van het burgerjaarverslag. Ik was de aanstichter van de twist, want hé, ik ben en blijf een kommaneuker. Of een spatieneuker dus.
Ik fietste langs De Pakschuit. Dat mocht ik. Ik overtrad geen enkele verkeersregel. Een eindje verderop, op een aangrenzende weg, reed een bestelbus. Die mocht daar rijden.
Toen startte het 12 steden, 13 ongelukken muziekje.
De bestelbus en ik kwamen min of meer gelijktijdig op de kruising. Ik had voorrang. De bestuurder van de bestelbus had mij alleen niet helemaal in zijn begroting opgenomen, dus reed hij door.
Toen kwam het ongelukmoment van het 12 steden, 13 ongelukken muziekje.
Ik gaf een zwieper aan mijn stuur, de bestelbus ging vol in de remmen. Dankzij mijn zwieper werd ik niet geraakt, maar mijn fiets had minder mazzel. De bestelbus knalde tegen mijn achterwiel. Ik lazerde alsnog om. De bestelbus vond dit een mooie kans om langs mij heen door te rijden. De bestuurder van de bestelbus wordt nu door mij aangeduid als een “achterlijke kleremongool”. Omdat hij dat is.
Toen kwam Menno Bentveld niet vanachter een boom gelopen om uit te leggen dat fietsers kwetsbaar zijn en dat deze vrouw er gelukkig goed vanaf gekomen was. Dat viel tegen.
Ik heb zelf alleen wat schrammen. Mijn fiets heb ik meteen naar de fietsenmaker bij het station gebracht. Die heeft hem terug gebogen in zijn oorspronkelijke vorm. Hij trapt op dit moment alleen nog wel significant zwaarder dan voor de botsing.
Ik ben een deel van de avond heel, heel boos geweest. Ook moest ik een beetje huilen toen ik mijn fiets had opgeraapt, maar dat was vooral van de schrik.
Maar ik prijs me gelukkig, want welbeschouwd heb ik gewoon godsgruwelijk veel geluk gehad. Dit is nou typisch zo’n situatie die veel slechter had kunnen aflopen.
Daarvoor heb ik genoeg afleveringen van 12 steden, 13 ongelukken gezien.
1 opmerking:
De enige echt veilige manier van fietsen in de stad is er vanuit gaan dat alle automobilisten je proberen te vermoorden.
Niet uit onachtzaamheid of klootzakkerigheid, nee, echt doelbewust vermoorden.
Je voorrang opeisen laat je, als fietser, dan wel uit je hoofd.
Daar staat natuurlijk tegenover dat verkeersregels als rijrichting, stoplichten ed. voor fietsers niet gelden :-)
Blij dat t goed is afgelopen, althans met jou!
Een reactie posten