Sommige herinneringen zou ik graag in een doos proppen, en die dan heel ver weg zetten. Ergens op een zolder, tussen vergeten spullen.
Ik weet ook welke herinneringen ik er in zou willen stoppen. Eigenlijk alles waar ik al twee dagen over loop te grienen. Omdat het ineens zo confronterend aanwezig is. Omdat het ineens opnieuw pijn doet. Vooral omdat het écht nooit begrepen blijkt te zijn.
Ik kan een confrontatie wel hebben hoor. Maar niet als het onterecht is. En niet als het kwetsend is. En ook niet als blijkt dat je nog minder betekent voor bepaalde mensen dan je al dacht. Zoekend naar redenen – en op die manier vervallend in zwakteboden van jewelste – weten ze me toch te raken. Niet eens met hun woorden. Juist met alles wat ze niet zeggen.
Ooit zal ik die doos wel weer eens doorakkeren. Dan zal ik me afvragen wat ik er mee moet. Weggooien? Of toch maar bewaren? Maar het neemt alleen maar ruimte in. En de doos kan ik ook gebruiken voor de kerstspullen.
En dat lijkt me dan een heel goed idee.
Dat ik al die herinneringen resoluut wegflikker en er gezellige kerstverlichting voor in de plaats neem. Dat ik duidelijk maak dat er maar één keuze is: of je krijgt me helemaal, of helemaal niet.
Sommige mensen hebben die keuze zelf al gemaakt.
Voor andere mensen doe ik dat nu.
Het spijt me wel, maar op dit moment kan ik niet anders.
5 opmerkingen:
*knuffel*
F.
herkenbaar
*sterkte meis*
amen
sterkte meid.
Het probleem van zo'n doos is dat hij er altijd zal zijn. En dat je 'm (zoals je zelf al aangeeft) dus eens in de zoveel tijd weer tegenkomt.
Een alternatief: gooi het in de groep! Hetzij mondeling bij je beste vriend(inn)(en), hetzij op het geduldige papier dat je vervolgens weggooit.
Dat scheelt in elk geval ruimte op zolder.
Een reactie posten