Zoetgevooisde stemmetjes

Ik heb verzuimd iets te vertellen, wat indirect wel met mijn sportieve leven te maken heeft. Het gaat echt heel goed hoor, maar ik heb te kampen met een Onvoorziene Omstandigheid. De pootjeslichter van elke fitnessfanaat. De beëlzebub van de veertigdagentijd.

Het paaseitje.

Paaseitjes doen het profijt van mijn gesport teniet. Maar echt. Ik werk me in het zweet, maar thuisgekomen kan ik de kleine verlokkingen in zilverpapier niet weerstaan.

Mijn collega’s smokkelen bovendien de paaseitjes en masse het kantoor binnen. Dat is nog tot daar aan toe, maar er is iets met die paaseitjes. Die kunnen praten. Sterker nog: ze kunnen roepen. Uit de paaseitjespot klinken onophoudelijk van die zoetgevooisde stemmetjes. Dat gaat ongeveer zo:

“Anne! Aaanne!!
We zijn hier! In de pot!
Jij moet ons hier uit bevrijden!
Dan mag je ons opeten!
We zijn maar heel klein, dus per saldo berokkenen we niet zoveel schade.
En wij maken een stofje aan in je hersenen waar je je gelukkig van gaat voelen!
Dat stofje wordt ook aangemaakt wanneer je seks hebt.
Maar, lieve Anne, laten we éven reëel zijn: daar moet jij het de laatste tijd ook niet van hebben.
Dus kom op, loop naar die pot.
Til het deksel op.
Steek je hand erin.
En EET ons!”

Zo gaat dat de hele dag door en ik zwicht elke keer. Paaseitjes bedienen zich van nogal stringente taal, ziet u. Daar komt bij dat het brutale dingen zijn, want zelfs als ik ze niet wil kopen, vind ik ze bij thuiskomst tóch in mijn boodschappentas. Die springen daar gewoon in, zonder dat ik er iets over te zeggen heb.

De paaseitjes laten mij geen keuze: ik moet voortaan twee keer per week gaan sporten.
Maar ze geven me ook een gelukkig gevoel.

Dat maakt een hoop goed.