Crisiscommunicatie

Er was vandaag spanning & sensatie op de werkvloer!

Dat zat zo.
Ik had een brief geschreven en die moest ik printen. Tot dat moment was alles goed gegaan, maar toen ik op afdrukken had geklikt, ging mijn cursor me heel arrogant aanstaren vanaf het beeldscherm, met zo’n blik van: “Joh, zoek het uit”.

Wat ik daarna ook probeerde, maar het had geen zin. Ik kreeg het document niet uit de printer. Collega C. deed ook een poging, maar toen liep haar computer ook vast. Vervolgens was er echt geen land meer te bezeilen met het documentje. Hij upgradede zichzelf van twee naar 49.763 pagina’s, er was geen houden meer aan.

Ondertussen belde collega T. op om mij op het hart te drukken dat de brief echt nú geprint en getekend moest worden. Dat wist ik ook wel, maar dat lukte dus niet! Ze reageerde heel begripvol met de woorden dat het écht moest. But no presure.

Daarna was er ineens rook!
Collega C. belde toen maar naar de helpdesk. Ze zei heel relaxt dat mijn computer op het punt van ontploffen stond en vroeg of er even iemand kon komen kijken. Nou ja, niet alleen kijken natuurlijk, maar ook iets doen om de ramp te voorkomen. Dus toen kwam R. en die snapte het ook niet, maar die wist Word wel te stoppen. Na inspectie stelde hij bovendien vast dat de rook uit mijn oren kwam, dus dat was snel opgelost.

Maar de brief wilde nog steeds niet geprint worden.

Uiteindelijk is het R. gelukt om één min of meer goede versie van de brief uit de printer te krijgen. Die brief heeft collega B. met tipp-ex bewerkt en toen ben ik hem naar de secretaresse van de wethouder gaan brengen. Die vond mij stom omdat het document niet helemaal 100% was. Ze zei zelfs dat ze het op deze manier niet kon aannemen. Toen zei ik dat ze dat heus wel kon, wat ook zo bleek te zijn.

Nu durf ik niet meer zo goed met Word te werken, want het was Word z’n schuld.

Het was heel spannend.