Ik heb weer internet thuis! Dat ging uiteraard niet zonder slag of stoot. De mensen die mijn blog een beetje volgen, kennen de standaardprocedure bij het euvel “Anne stelt een internetverbinding in”. Het inleidende praatje laat ik dus voor wat het is, ik begin gewoon bij het moment dat ik de helpdesk aan de telefoon had.
Ik deed mijn verhaal (‘het netwerk wordt wel gevonden maar ik kom er niet op’). Uiteraard had ik niet de goede persoon aan de telefoon, maar hij zou me wel even doorverbinden. Prompt werd de verbinding verbroken.
Ik belde terug, ergerde me door het keuzemenu en kwam aldus bij de afdeling waar ik oorspronkelijk naar zou worden doorverbonden. Ik deed nogmaals mijn verhaal, maar: “Ja mevrouw, dan moet u míj niet hebben. Ik verbind u wel even door.” En andermaal werd de verbinding verbroken.
Op dat moment begon ik te dampen en te schuimbekken en het werd rood voor mijn ogen. Voor de derde keer belde ik en toen ik voor de derde keer bij wéér een andere afdeling aan mijn verhaal begon, klonk ik als een bijtgrage herdershond, ready to kill. Dit was zo intimiderend dat de jongen die ik sprak ineens tot álles bereid was – althans, dat denk ik. Ik heb hem geen oneerbare voorstellen gedaan. Er werd acuut een monteur naar me toe gestuurd om de internetverbinding tot stand te brengen. Dat had ik nog niet eerder beleefd. Ik vind het service met een grote S.
Even later zat die monteur op mijn bank over de schoolprestaties van de kinderen en over motorrijden te babbelen. Ondertussen prutste hij wat met een schroevendraaier, kabeltjes en uiteindelijk ook met mijn laptop. Hij had er duidelijk verstand van, want niet veel later kon ik het wereldwijde web weer op.
Nu moet ik mezelf alleen nog afleren om mijn agressie te botvieren op onschuldige helpdeskjongens. Dat is niet netjes van mij. Al had de coöperatieve jongen er wel begrip voor. Die zei: “Het is dat ik hier werk, maar als ik zelf naar een helpdesk bel, ben ik ook een eikel hoor.”
En ik, engelachtig: “Hoezo óók?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten