De ondraaglijke lichtheid van het bestaan

Al tijden hadden dingen hun gewone loop in mijn huisje. Alles deed wat het moest doen, de zieltogende orchideeën klampten zich met ongeëvenaarde overlevingsdrang aan de strohalm des levens vast, het vaatwerk bleef intact. Kortom: ik had niks te klagen.

Waarschijnlijk heb ik deze positieve flow als iets te vanzelfsprekend ervaren, waardoor ik te weinig aandacht besteedde aan het psychisch welzijn van mijn bedlampje. Ik had misschien eens een gesprekje met hem moeten aanknopen, van mens tot lampje, over hoe hij zich voelde. Dan had ik geweten dat het helemaal niet zo goed met hem ging. Ik probeer me het drama dat zich dit weekend voltrokken heeft in mijn slaapkamer niet te persoonlijk aan te trekken, maar ik ben me er van bewust dat mij toch enige blaam treft.

Het gebeurde allemaal in de nacht van vrijdag op zaterdag. Eerst leek alles nog pais en vree te zijn, maar toen ineens gebeurde het. Mijn slaap werd ruw verstoord door iets dat naar beneden viel en het geluid van brekend glas. Geschrokken schoot ik overeind en omdat ik direct wilde weten wat er gebeurd was, tastte ik naar de schakelaar van mijn bedlampje. Die was verdwenen.
In grote haast tijgerde ik door mijn bed naar de knop van het grote licht en toen weer terug naar de Plaats Delict. Daar werd de waarheid mij onomwonden duidelijk. Mijn bedlampje lag op de verwarming, met een gat in zijn romp. Dood.

Nu heb ik in mijn leven heel wat afleveringen van Baantjer gezien, dus ik wist meteen hoe laat het was. “We hebben een zaak”, mompelde ik, terwijl ik het stoffelijk overschot van de verwarming pulkte. De zaak was echter niet zo ingewikkeld. Ik had gewoon meer belangstelling moeten hebben voor de zielenroerselen van mijn nachtlampje. Dan had ik geweten dat hij suïcidaal was. Dan had ik kunnen voorkomen dat hij in deze desastreuze nacht van de vensterbank zou springen.

Dan had ik nu nog een bedlampje gehad.

(Zielig verhaal hè?)