Zo'n maandag

Wat een rotdag was het vandaag. Werkelijk alles wat mis kón gaan, ging ook mis. Ik had alleen geen lekke band, maar verder...

Toen ik vanochtend wakker werd, hoorde ik de regen al met bakken tegelijk tegen de ramen gutsen. Een half uurtje later reed ik dan ook door de stromende regen naar het station. Zonder regenpak, want dat heb ik niet. Op dat moment was ik nog optimistisch: ik zou al snel in de trein zitten en dan droogde ik vast gauw weer op.

Helaas. Eenmaal op het station bleek dat er welgeteld nul treinen richting Rotterdam reden. Maar niet getreurd, ik kon met de randstadrail. Ik kan iedereen dat ding van harte afraden. Je moet te lang op keiharde plastic stoeltjes zitten en je stopt op de meest vreemde plekken. Uiteindelijk arriveerde ik toch in Rotterdam, bij Hofplein, en toen moest ik naar Blaak. Een medewerker van de randstadrail vertelde mij dat het het makkelijkst was om te gaan lopen. Prima, maar ik wist niet precies hoe en die meneer legde dat nét niet helemaal goed uit. Dus in die immer voortdurende wolkbreuk dwaalde ik door de straten van Rotterdam, die stad, het OV en mijn werk met passie verwensend.

Drijfnat en ijskoud arriveerde ik op mijn werk. Daar trok ik mijn schoenen uit in de hoop dat mijn sokken dan wellicht wat sneller op zouden drogen. Natúúrlijk moest daar weer vanalles over gezegd worden, want op je sokken lopen is not done op dat kantoor. Vervolgens kenmerkte de dag zich door reeds gemaakte afspraken die om flauwekulredenen werden afgezegd, mensen die weigerden op hun mail te reageren en stormen in glazen water. Tussendoor speelde er ook nog een privédingetje waar ik wel heel stoer over wil doen, maar dat me toch raakt. Iets met tweede viool spelen en dat ik daar teveel trots voor zou moeten hebben - maar dat heb ik dus nèt niet. Nog niet.

Om half vijf werd het systeem om de onderhoudsredenen uit de lucht gehaald, maar vlak daarvoor zag ik nog kans om naar de site van de NS te surfen. Daar nam ik kennis van het feit dat om precies te zijn nul treinen naar Den Haag reden. Zelfs niet via achterlijke omwegen. Gewoon helemaal niet. Dus ik ging maar weer naar die randstadrail, dit keer ging het wat vlugger omdat bleek dat ik wel degelijk met een tram daar kon komen. Dat maakte de pil van vanochtend nog eens extra bitter.

Toen ik eindelijk weer in Den Haag was, bleek mijn achterlicht het niet meer te doen. Ik heb van die losse lampjes en het is dus een kwestie van nieuwe batterijen, maar toch. Ik ging nog even naar Albert Heijn, maakte eten - dat ik natuurlijk over mijn schone witte vest kliederde. Nu zit ik op de bank en ik doe vandaag helemaal niks meer. Hooguit nog een dvd kijken. En echt hoor, als er vanavond nog één iemand aan mijn hoofd gaat zeuren, dan ruk ik diegene de kop van zijn romp. Je bent gewaarschuwd.

*trekt wenkbrauwen in V-vorm en ontbloot tanden*