Tandenborstel met griep

Er zijn dingen waar ik nooit aan denk omdat ik er nooit mee te maken heb. Dit geldt bijvoorbeeld voor griep. Deze week heb ik daar toevalligerwijs wel aan gedacht, maar dat was omdat de reumatoloog mij vertelde dat ik een griepprik moest gaan halen bij de huisarts. Reuma + MTX + griep = geen pretje. Dus ja, dan moet je daar even aan denken. Voor de zekerheid. Maar verder denk ik dus nooit aan griep.

De reden is simpel: ik heb dat nooit. Volgens mij heb ik in mijn hele leven nog nooit een echte griep te pakken gehad. Zo eentje waarbij je zeker een week van de wereld bent en alleen maar in bed kan liggen met koorts en spierpijn. Van dit euvel is mij alleen de lightvariant bekend. Dan heb ik een dag koorts en ijl ik dat het een aard heeft, de volgende dag ziek ik uit en op dag drie dartel ik weer door het leven als een pageboren lammetje.

De laatste keer dat ik bevangen werd door griep light was in 2003, op de verjaardag van mijn oma. Ik ben nog wel naar haar toe gegaan, maar heb toen de ganse dag mijn bacteriën in haar bed liggen verspreiden. Ze heeft wel eens leukere verjaardagscadeautjes van me mogen ontvangen.

Nu las ik gisteren dat als je griep hebt gehad, je je tandenborstel moet ontsmetten met chloor en hem daarna goed uit moet koken. Je mag het ding gedurende je ziekbed ook niet bij andere tandenborstels in de buurt leggen, in verband met besmettingsgevaar. Daar had ik dus nog nóóit bij stilgestaan! Echt niet! Voor mij waren ‘griep’ en ‘tandenborstel’ twee termen die hoegenaamd niks met elkaar te maken hadden, maar daar blijk ik me dus lelijk in vergist te hebben.

Als ik nou ooit een keer de sensatie van een echte, onvervalste griep mag ervaren, dan zet ik mijn tandenborstel in quarantaine. Als ik weer beter ben gooi ik ‘m weg en pak ik een nieuwe, want dat met dat chloor, daar begin ik niet aan.

Straks krijg ik mijn griepprik. Daarna stop ik maar weer met aan griep denken. Het is gewoon niks voor mij.