Ontboezemingen

Mijn verhuizing is een feit! Ziet er kek uit hè? Let ook op de extra kastruimte die ik hier heb, in de zin van dat je precies kan zien hoeveel reacties er geplaatst zijn bij een bepaald bericht en - maar dat zie je nu nog niet - dat mijn blogjes per maand gearchiveerd zullen worden. Het stemt mij vrolijk.

Nu deed iemand mij de suggestie aan de hand om op mijn nieuwe adres eens te beginnen met het vertellen van een paar dingen die niemand van mij weet. Het mag duidelijk zijn dat ik daar toch al nooit erg moeilijk over doe (denk bijvoorbeeld aan het verhaal over mijn toiletpapierinferno), maar vooruit. Ik wil best wat ontboezemingen doen. Of jullie er iets mee opschieten om het te weten is een tweede, maar ik kom in elk geval tegemoet aan de wensen van één van mijn lezers.

Om te beginnen: mijn hikgedrag. Als ik lig en iemand maakt me erg aan het lachen, dan krijg ik de hik. Altijd. Als ik zit heb ik dat niet, maar liggen en lachen is echt een dodelijke combinatie voor mij. Gelukkig gebeurt dit niet zo dikwijls. Ik krijg vaker de hik omdat ik koolzuurhoudende frisdrank drink, vooral als ik het te snel naar binnen giet. Dat doe ik dus niet zo vaak, maar soms heb ik een vlaag van onoplettendheid en ja, dan hik ik. Maar al met al heb ik niet zo vaak de hik.

Ten tweede: ik heb vroeger op volksdansen gezeten. Hier wijd ik verder liever niet over uit. Al is een aardige anekdote dat mijn zus ook volksdanste en wij tijdens het 40-jarig huwelijksfeest van mijn opa en oma een volksdans-dansje zouden opvoeren. Tijdens dit dansje (op het liedje "De Konijnenpolka") kregen Zus en ik slaande ruzie. Dat is allemaal nog tot daar aan toe, maar oom Frans beschikt over beeldmateriaal van deze twist. We zijn inmiddels bijna twintig jaar verder, maar ik heb er nog niet naar willen kijken.

Ten derde: die oom Frans waar ik het hierboven over had. Hij is samen met zijn wederhelft - mijn tante Janneke - verantwoordelijk voor de naam van mijn weblog. Zoals velen van jullie wel weten is mijn 'echte' naam Annelies, maar om misverstanden te voorkomen: ik voel me meer Anne. Hoe dan ook, oom Frans en tante Janneke zeiden vroeger altijd tegen mij dat mijn ouders een lettertje vergeten waren in mijn naam. "Het moet Anneliefs zijn, omdat jij namelijk nogal lief bent", zeiden ze. Daarmee was mijn 'nickname' geboren, maar dat had niemand op dat moment kunnen bevroeden.

Tot slot: als ik strooigoed in huis heb, gaan de snoepjes altijd als eerste op. Behalve die keiharde vierkante letters, want die vind ik werkelijk niet te vreten. Bovendien breek ik m'n tanden erop.

Goed, ik vind dit wel weer genoeg onthullingen voor de zaterdagavond. Er hangt hier nu in elk geval iets aan de muur. Nog één verzoekje: dat van dat volksdansen... willen jullie dat alsjeblieft niet verder doorvertellen?