De glimlach van een kind

Sinds acht maanden pas ik zo af en toe op de kleine M.

Systeem
Toen we elkaar leerden kennen was hij vier maanden en leidde hij een luizenleventje. Hij bracht zijn dagen liggend in de box door, nu eens op zijn buik, dan weer op zijn rug. Het was allemaal zeer overzichtelijk, zowel voor hem als voor mij. Zo nu en dan had hij honger, dan ging hij huilen. Dat was voor mij het signaal om een fles op te warmen in de magnetron, die hij daarna leegdronk. Daarna was hij dan moe en bracht ik hem naar bed, waar hij een paar uurtjes lag te tukken. Dan werd hij wakker, vermaakte hij zich even in de box en dan ging hij weer huilen en stopte ik er weer een fles in. Een systeem waar we allebei heel tevreden over waren.

Ontwikkelingen
Maar zoals dat hoort: kleine kindjes ontwikkelen zich en kunnen steeds meer. M. is daar geen uitzondering in, en ik vond het leuk om te zien hoe hij elke keer dat ik kwam weer iets meer kon. Af en toe joeg hij me ook de stuipen op het lijf, als hij ineens in staat bleek om speelgoed met gekmakende muziekjes te activeren. Stond ik nietsvermoedend een kopje koffie te maken, schalde ineens Kortjakje door de kamer. Of hoorde ik: "Wil jij met mij spelen?" Hij ontwikkelde zich best rap, maar zo'n volzin verwachtte ik gewoon nog niet. Gelukkig bleek het uit een of andere mobile te komen, anders was hij mijn circle of expectation ineens wel heel erg te buiten gegaan.

De kleine dingen die het doen
Tijdens het oppassen ontdekte ik dat kleine kindjes helemaal niet veel nodig hebben. M. had een heleboel speelgoed, maar vermaakte zich dikwijls opperbest met een papiertje of een prulletje dat hij op de grond vond. Op een ochtend was de werkster ook in huis, en die vond het een goed idee om een emmertje schoonmaaksop in de directe nabijheid van de inmiddels tijgerende M. neer te poten. Ik vond dat niet en zette M. maar even bij mij op de bank tot de dweilpauze voorbij was. Ik greep wat speelgoedjes opdat M. zich kon vermaken op de bank, maar dat was niet nodig: hij heeft twintig minuten lang heel zoet met een ongekende toewijding met de touwtjes van mijn capuchontrui zitten spelen.

Een echte man
Gisteren paste ik weer eventjes op M. en bleek hij weer een nieuw kunstje in zijn arsenaal te hebben. De kunst van het zich optrekken beheerste hij al een tijdje en gisteren bleek dat hij ontdekt had hoe hij dit in zijn voordeel kon inzetten. M. werd gekweld door een doorkomende tand en had daarom, nog meer dan anders, behoefte aan aandacht. Op een gegeven moment stond ik bij het aanrecht, M. kroop naar me toe, pakte mijn spijkerbroek in de knieholten beet en trok zich op. Vervolgens greep hij me bij de kont. Ongelogen. In elk handje een bil. Het kind is net een jaar, maar nu al een echte vent.

Kinderhand
De kontknijperij was snel afgelopen. Ik moest mijn lijf tot een soort wokkel buigen om M. op te tillen en daarmee had hij zijn doel bijna bereikt. Helemaal tevreden was hij pas toen ik hem voorzien had van ranja en een liga. Driekwart van de liga at hij op, de rest verpulverde hij, maar daarna had hij dikke pret om een kruimel die op de zitting van zijn kinderstoel was beland. Zo kon het gebeuren dat ik samen met een kind van een jaar een lichte vorm van de slappe lach had. Hij vond die kruimel grappig (vraag me niet waarom) en ik vond dat weer grappig en hij vond het weer grappig dat ik dat grappig vond en zo hielden we elkaar een beetje aan de lach.

Zo ziet u maar weer: een kinderhand is gauw gevuld.
En de glimlach van een kind kan je inderdaad af en toe helpen om je eigen grotemensenzorgen éven te vergeten.