Een vrij omvangrijke impasse

In mijn vorige blogje stipte ik het al even aan: ik zit in een impasse. Laat ik daar nu toch nog even wat meer over zeggen.

Kijk, ik had al eerder aangegeven dat er dingen anders moeten. Daar ben ik al een tijdje van doordrongen. Nu zijn er voor dat 'anders' verschillende opties, waarvan ik er al een aantal met weinig succes heb uitgeprobeerd. Maar goed, ik ben niet voor één gat te vangen (en ook niet voor twee of drie gaten), dus ik zocht verder. Dat leidde tot een intakegesprek, nu tien dagen geleden.

Dat gesprek ging goed. Er werden vragen gesteld, ik gaf antwoorden, er kwam een dokter aan te pas die mij lichamelijk examineerde en toen mocht ik naar huis met de belofte dat ik binnen een week gebeld zou worden over het behandeladvies. Dat was snel en dat werkte bemoedigend.

Maar toen ik gebeld werd, viel het bericht toch een beetje tegen - schreef zij met gevoel voor understatement.
De moeilijkheid zit 'm in het concept 'contra-indicatie'. Voor alles is een oplossing, maar ze kunnen me niet aan een oplossing helpen voor het een zolang ik last heb van het ander. Denkt u nu ook: dan los je toch eerst het ander op? Juist. Maar dat kan dus niet zolang ik nog last heb van het een.

En daar is-ie dan: de impasse.

Overmorgen word ik weer gebeld, want ze gaan nog over andere opties praten. Opties die in mijn opinie minder fraai zijn dan wat ik beoogde met de intake. Eén van die opties heb ik zelfs al eerder uitgeprobeerd, maar dat is me toen zo slecht bevallen dat ik er verrekt weinig voor voel om dat nog eens te doen.

De overheersende vraag, die me de afgelopen dagen behoorlijk dwars heeft gezeten, luidt: "En nu?" Ik ben daar nog niet uit. Het enige wat ik heel zeker weet, is dat het verre van prettig is om op deze manier tegen de barsten in mezelf aan te lopen.

Toch gaat het me allemaal lukken, linksom of rechtsom.
Dat is des Annes.

En daar doen we het voor.