Een tas met een verhaal

Vanmiddag fietste ik door een enorme hoosbui naar huis. Op een fietspad nabij het Malieveld, lag een tas. Zo'n aktetas als Victor Bol in Oppassen vroeger had. Eerst fietste ik er langs, toen dacht ik: "Die tas is van iemand", ondanks de regen keerde ik om, raapte de tas op en vervolgde mijn weg.

Thuis opende ik de tas, op zoek naar naam of telefoonnummer van de rechtmatige eigenaar. Er zat een onduidelijke envelop in en een brief van de NS. Die verschafte duidelijkheid. De tas behoorde toe aan meneer N., die blijkbaar een voordeelurenkaart heeft en - naar later bleek - vrij dicht bij mij woont.

Op internet zocht ik het telefoonnummer van meneer N., die doctor en ingenieur bleek te zijn. Ik belde hem en vertelde hem dat ik zijn tas had gevonden. "Oh, oh, daar ben ik blij om! Daar ben ik zó blij om!" zei hij, overduidelijk opgelucht. Hij begon wat te hakkelen over mijn adres, onderbrak zichzelf met nogmaals de opmerking: "Oh excuus voor mijn gestotter, maar ik ben toch zó blij dat u belt!", noteerde mijn adres en stond nog geen half uur later voor de deur.

"Ja weet u", zei hij, terwijl hij mij twee flessen wijn in handen stopte, "In die envelop zitten brieven... Heel oude brieven. Ik ben een boek aan het schrijven over de kinderevacuatie tijdens de Hongerwinter. Deze brieven zijn van een heel lieve vriendin, die ze na de evacuatie ontving van haar moeder. Toen ze in 1945 terug in Den Haag kwam, bleek dat haar moeder en vader waren omgekomen bij het bombardement op Bezuidenhout. Die brieven zijn dus heel kostbaar, en onvervangbaar..."

Ik heb vandaag een tas gevonden. Een tas met daarin een enorm verhaal.
Wat ben ik blij dat ik hem heb meegenomen en terugbezorgd.

Ik ben er best een beetje van onder de indruk...