Afscheid van een vriend

Eergisteren vroeg ik mij hier af of een fiets kan doodvriezen.
Vandaag heb ik het antwoord.

Jazeker.
Een fiets kan doodvriezen en de mijne heeft dat gedaan.

Het begon met een vastgevroren handrem, die het na een paar dagen op miraculeuze wijze toch ineens weer deed. Maar dat was van korte duur. Vanochtend zat-ie weer muurvast. Dat merkte ik pas toen ik moest uitwijken voor een politieman, die ik derhalve bijna van de sokken reed.

De laatste dagen kwamen er ook steeds meer geluiden uit mijn fiets. Ik omschreef dat hier als 'alsof er drie kuikentjes in klem zitten', maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het eigenlijk na elk hobbeltje anders was. Dan weer waren het die kuikens, dan weer was het een schorre kikker en op nog een ander moment kwam er zo'n kakafonie aan geluiden uit het ding dat ik aan een hoorspel moest denken. Sinds gister was er wel iets constants: een aanhoudende fluitketelimitatie.

Daarnet kwam er een probleem bij. Mijn linkerhandrem blokkeerde. Dat gaf niet bepaald een impuls aan mijn gevoel van veiligheid. Ik probeerde mijn rechterhandrem toen maar door zijn bevroren toestand heen te knijpen. Dat lukte, maar niet geheel met het gewenste effect: mijn fiets zette zich vast in een staat van permanent remmen.

Daarmee is de fiets behoorlijk onbruikbaar geworden. En dat is vervelend. Nu moet ik alles te voet of met het OV doen. Ik ga straks proberen of ik - door keihard te trappen - nog bij het station kan geraken. Dat zou de boel iets vergemakkelijken, want het station is een betere uitvalsbasis dan mijn paddestoel.

Ik baal hiervan. Mijn fiets en ik hebben altijd een haast symbiotische relatie gehad, en nu is het zomaar ineens einde oefening. Het logistiek ongemak is enorm en ook de emotionele impact mag niet onderschat worden.

Ik ga hier nu tranen met tuiten om huilen.
Morgen meer.