Op eigen benen

Soms verlang ik erg terug naar kind zijn.

De ene keer is dat gewoon omdat ik zin heb om te schommelen en te spelen. De andere keer omdat de kinderlijke onbezorgdheid zo prettig is.

Weer een andere keer wil ik best wel weer eens ‘supermarkthuilen’. U kent dat vast wel: met een roodaangelopen hoofd met je knuisten op de vloer trommelen en héél hard huilen, met van die gierende uithalen. Het liefst om niks. Gewoon, omdat de eierkoeken op zijn. Maar ja. Als ik dat nu nog zou doen, zou ik direct in een dwangbuis worden geperst en naar het gekkenpaviljoen gebracht worden. Dat moesten we dus maar niet doen.

Op dit moment verlang ik ook terug naar een bepaald aspect van kind zijn.
Als je voeten zo moe zijn van het lopen. Als je bang bent om omver gelopen te worden door al die mensen die maar doorhollen, zonder jou te zien. Als je de situatie even niet overziet.
Dat iemand dan zijn handen onder je oksels steekt, je optilt en op de arm een stukje draagt. Zodat je voeten kunnen uitrusten en je even niet om je heen hoeft te kijken of er iemand is die over je heen gaat walsen. Dat je dan even rustig kan kijken waar je bent en wat er nou eigenlijk allemaal gebeurt. Dat je niet bang hoeft te zijn om te vallen, want de armen die je dragen zijn sterk. Daar kan je op vertrouwen. Als vanzelf word je om obstakels heen geloodst. En ondertussen kom je dus wel vooruit.

Als je dan weer wordt neergezet, doen je voeten geen pijn meer. Kan je weer zelf verder. Misschien moet je even wennen aan het staan en zijn de eerste stapjes nog voorzichtig, maar daarna is lopen niet moeilijk meer. Je weet weer waar je bent en hoe je verder moet. Bovendien weet je waar die mensen zijn die jou niet zien en daar kan je dan met een grote boog omheen lopen.

Ik ben een beetje te groot om gedragen te worden.
Maar eerlijk gezegd zijn mijn voeten best moe.
Ik ben omver gelopen.
En ik heb even geen idee meer hoe nu verder.

Maar ik loop wel door.
Ik ben geen kind meer.