Mijn vertrek naar Canada komt steeds dichterbij en ik moet zeggen: ik ben daar wel aan toe, aan Canada.
Hier op mijn log lijk ik vaak zo'n type van ‘hup falderie’ en ‘de lach regeert’, maar tussen ons gezegd en gezwegen: ik ben ook maar een mens. En in die hoedanigheid was het de laatste tijd niet veel soeps. Ik heb iets vaker dan me lief is gedacht van: ‘Een stormvloed doet mijn ogen aan’, om De Kleine Blonde Dood maar eens te citeren. Ik kan best uitleggen waarom dat is, maar dat ga ik niet doen. De mensen die het moeten weten, weten het. Dat is genoeg.
Maar goed, Canada dus. Ik vind het nogal spannend, merk ik. Niet dat ik me nu met gierende zenuwen door de dagen heen stress, maar het houdt me wel bezig. Ook ’s nachts. De laatste nachten word ik geteisterd door dromen over wat er allemaal mis kan gaan. Zo bleek Canada onlangs in een droom echt een kenkelelijk land te zijn, ging in de nacht van vrijdag op zaterdag de backpack onherstelbaar kapot en vannacht koerste er een orkaan uit de zwaarste categorie rechtstreeks op Canada af. Terwijl: dat kan helemaal niet.
Het is niet zo dat ik me laat beïnvloeden door deze nachtmerries. Ik zie het eerder als een teken dat alles straks alleen maar mee kan vallen. Ik hoop het oprecht. Net zoals ik hoop dat ik eenmaal op reis alles van hier letterlijk maar ook figuurlijk achter me kan laten. Dat ik even kan ontspannen en de chaos die momenteel heerst in mijn hoofd tot rust komt. Dat ik ‘easy on the things’ ben wanneer ik thuiskom.
Op dit moment ben ik dat namelijk niet. En daarom verheug ik me op Canada.
Ik wil weg van hier.
Gaan.
Door de waas van tranen weliswaar, maar gaan.
Volgende week vertrek ik.
4 opmerkingen:
bisous
Ook nog van de Mexicaanse griep gedroomd.
Hoe dan ook, fijne vakantie !
mijn ouders zijn er net geweest en die hebben het heel erg naar hun zin gehad. En ze hebben ook nog een stukje Canada overgelaten voor jou.
Heel veel plezier.
Heel veel plezier in canada. Het is soms best lekker om alles van thuis te vergeten.
Een reactie posten