Expect the unexpected.
Laat ik beginnen met mijn immense dank uit te spreken voor de meelevende reacties op mijn geannuleerde vakantie. Eerlijk is eerlijk: in eerste instantie wilde ik helemaal niets horen over alternatieven. Ik wilde alleen in mijn chillbroek op de bank zitten snotteren en roepen dat de wereld gemeen is en de reisorganisatiemevrouw een sadist, en nog heel veel van die dingen. Maar uiteindelijk schiet je daar niks mee op en bovendien heb ik geen chillbroek.
Gelukkig bleek toen de nood het hoogst was, ook deze keer de redding nabij te zijn. Die redding was Jan, die na het lezen van mijn blog zo met mij te doen had dat hij zijn dochter E. op me af stuurde. Want Jan voorzag een win-winsituatie als E. en ik met elkaar in contact zouden treden. Hij had gelijk. Toen ik maandagochtend mijn mailbox opende, had ik een mail van E. en voila, daar stond mijn nieuwe vakantie te schitteren. E. gaat zes weken naar…. (*tromgeroffel*)…. Canada en ik ga haar zeventien dagen lang gezelschap houden!
Canada stond altijd al op mijn verlanglijstje en nu ik deze kans in de schoot geworpen kreeg, kon ik natuurlijk niet weigeren. Gisteravond heb ik mijn ticket geboekt, daarna heb ik even gegild (het klonk als "whiii") en daarna moest ik de buurvrouw tekst en uitleg geven over dit onaangepaste gedrag.
Nu moet ik als de wiedeweerga een paspoort gaan regelen, want mijn oude paspoort is nogal overdatums. Dan moet ik natuurlijk ook pasfoto’s hebben en dat vind ik geen goed iets. Op de hedendaagse paspoortfoto ziet iedereen eruit als een ontsnapte TBS’er, maar dan zonder zwart balkje voor de ogen. En dat flateert mij gewoon niet, ik lijk daar niet op. Maar goed, het moet nu eenmaal zo en het is toch wel redelijk essentieel om een paspoort te hebben.
Dus lieve lezers, binnenkort gaat mijn blog een internationale doorstart maken, als ik vanuit één of ander Canadees internetcafé met mijn backpack naast me een update voor jullie typ.
Hoe klinkt dat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten