Zero tolerance

Ik ben ziek.

Uiteraard heb ik geen griep, maar wel iets ondefinieerbaars dat zich kenmerkt door een lijf (het mijne) dat een zero tolerance beleid voert tegen vast voedsel. Vorige week had Marjolein een dito virus te pakken, maar ze kan me niet hebben aangestoken. We hebben elkaar namelijk niet gezien de afgelopen week. Het doet er ook niet veel toe hoe ik ziek heb kunnen worden, feit is dat ik het bén en dat ik daar duidelijk minder vrolijk van word.

Ik zit nu in een vormeloze pyjamabroek en met mijn allerdikste vest op de bank. Af en toe drapeer ik een roze fleecedeken over mezelf heen, als de kou me even teveel wordt. Die kou heeft niets meer te maken met de CV-ketel, want die is weer up & running, maar het is waarschijnlijk onderdeel van het virus.

Verder kan ik dus niet echt veel eten. Geheel conform de Anne-norm moet ik niet kotsen, maar mijn lijf blieft het gewoon niet. Als ik dan toch eigenwijs ben en een cracker naar binnen prop, gaat mijn maag heel veel pijn doen. Dan laat je het daarna wel uit je hoofd om iets met crackers te gaan doen.

Met mijn voorzienende geest heb ik afgelopen weekend wel nieuwe tandenborstels gekocht. Als ik weer op de been ben, kan ik dus een nieuw exemplaar gaan gebruiken en geef ik voor de zekerheid ook maar een nieuwe aan J. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn met zulke dingen.

Zo, en nu trek ik mij weer terug onder mijn dekentje en ga ik daar op betere tijden wachten. U hoort nog van mij.