Haren Krishna

"Ik loop erbij als een zwabber", mailde ik deze week naar vriendin E. Vervolgens gebruikte ik deze opmerking als bruggetje naar carnaval - want E. viert dat deze dagen. Ik niet, en dus moest er nodig iets veranderen aan mijn zwabbereske voorkomen. Dus: naar de kapper.

Vermijding 
Het was al heel wat maanden geleden dat ik voor het laatst een kapperszaak vanbinnen had gezien. Daar had ik ook een goede reden voor. De laatste keer dat ik mijn haar aan een kapper toevertrouwde, eindigde ik met een kapsel dat ik niet kon waarderen. Mijn haar zat stom en dus liet ik het eerst maar eens een paar maanden groeien. Om eerlijk te zijn durfde ik niet eens meer naar de kapper.

Model
Maar nu ik er uitzag als een wandelende zwabber moest er toch echt ingegrepen worden.
Die ingreep werd gedaan door een ongelófelijke nicht. Maar echt. Zo'n homo zoals cabaretiers ze graag nadoen. Over the top. Nu maakte me dat niet zo heel veel uit, want hij knipte behoorlijk. Ondertussen maakte deze homokapper me alleen vreselijk aan het lachen - en het sneue was dat dat niet zijn opzet was.

Zorgeloos 
Het was gewoon zijn toontje. Zijn manier van praten. Zijn fijne motoriek. En af en toe zijn gebrek aan intelligentie.
Hoe het gebeurde weet ik niet meer, maar hij begon over de Hare Krishna. Toen hij nog bij de kinderkapper werkte kwamen die regelmatig voorbij het raam en dan ging hij altijd dansen, vertelde hij. Een collega-kapper vroeg hem of "Die ene met die houten slippers" daar ook bij was. En jawel.
"Het lijkt me gewoon zó fijn om zo'n leven te hebben. Een beetje dansend door de stad met een tamboerijn. Die mensen hebben nooit zorgen, of denk je van wel?"
Ik antwoordde dat ze het vast heel vervelend vonden als er een belletje van hun tamboerijn viel, waarop hij het knippen even moest onderbreken omdat hij zó hard moest lachen om mijn niet eens zo heel grappige opmerking.

Ondertussen was een andere collega bezig eieren te koken. Hij riep: "Oh, Es! Es! Ik heb knakworsten! Wil je die ook even opwarmen?" Spreek dit even hardop uit op zo'n übernichtentoon en u zult mijn besmuikte grijns begrijpen.

Tien kilo
"Ik ben op dieet namelijk", hernam hij. "Ik mag alleen maar vlees eten."
"O..." antwoordde ik heel gevat. Er rezen een heleboel vragen bij me - over de effectiviteit en langetermijneffecten van vleesdiëten vooral - maar ik besloot deze niet te stellen. Hij vond dat niet erg, hij ratelde lekker door.
"Magere runderknakworsten. Daar zit maar 0,2% koolhydraten in!"
"Aha", zei ik.
"Ik heb mezelf beloofd om één keer in mijn leven helemaal strak op het strand te liggen en dat wordt dit jaar. Daarna kom ik gewoon weer tien kilo aan hoor, HAHA, maar dan heb ik het in elk geval een keer meegemaakt."
De kapster naast ons was met haar klant in het gespreksonderwerp 'Hare Krishna' inmiddels bij het fenomeen 'Verlichting' aanbeland.
"Oh jááá", zei mijn knipnicht. "Dan ga ik gewoon bij de Hare Krishna!! Dan heb je alleen zo'n dunne oranje jurk aan en dan ben je die tien kilo ook zo kwijt. Dat bedoelen ze met Verlichting."
Hij meende dit echt.

Carnaval
Toen ik even later naar huis liep en het gebabbel van de kapper probeerde te verwerken, nam ik me iets voor.
Als ik ooit in een vlaag van verstandsverbijstering carnaval ga vieren, dan ga ik zeker niet als zwabber. Nee. Ik ga in een oranje jurk, op houten slippers en met een tamboerijn. En dan loop ik natuurlijk ook even langs het raam van de kapsalon.

Gewoon om deze vrolijke kapper een plezier te doen.