ZielePiet

Een paar weken geleden vroeg buurvrouw V. of ik bij haar op school Zwarte Piet wilde spelen. Daar hoefde ik nog geen tien seconden over na te denken. Natuurlijk! Piet spelen is een van de allerleukste dingen om te doen, dus ik zei "ja" en gisteren was het zover!

Roet in het eten
Helaas werd het anderhalve week geleden nog even twijfelachtig of ik wel Piet kón spelen. Dat had alles te maken met mijn knie, waarin zich een fikse ontsteking manifesteerde. Die ontsteking geeft zich niet zomaar gewonnen, ondanks behoorlijke hoeveelheden pijnstillers en ontstekingsremmers. Ik vroeg me af of het dan verstandig was om Zwarte Piet te zijn. Uiteindelijk besloot ik dat ik zo'n ontsteking niet tussen mij en Zwarte Piet liet komen, en dus vervulde ik gisteren de rol van ZielePiet. We vertelden de kinderen dat ik was uitgegleden op het dak en daarbij mijn knie erg had bezeerd en dat ik daarom bij dansjes en dergelijke alleen de armbewegingen kon meedoen. Voor één meisje viel ik niet alleen van het dak maar ook van mijn voetstuk. Met een lichte toon van verwijt in haar stem zei ze: "Je bent toch Piet? Hoe kan je dan van het dak vallen?"
Een rechtschapen Piet overkomt zoiets blijkbaar niet.

Sint
De Sint van dienst viel mij bij niet zo heel erg in de smaak. Hij was de Eend waarin wij naar school werden gebracht nog niet uit of hij werd door een kind herkend als Hulpsinterklaas (dat kwam misschien ook omdat de mijter bij het uitstappen bijna van z'n hoofd viel) en verder miste ik het een en ander. In de eerste plaats voorbereiding. De juffen en meesters hadden over elke klas wat in het Grote Boek geschreven, maar dat Grote Boek liet deze Sint vaak onaangeroerd. Het dieptepunt was de klas waarin hij op zijn stoel ging zitten met de woorden: "Zo. Wat gaan we doen?" Voor ingestudeerde liedjes en dansjes nam hij een paar keer onvoldoende tijd (tot teleurstelling van de kinderen). Niet mijn favoriete Sint. En dan kan je als ZielePiet nog wel je best doen om de boel op te fleuren met handjes strooigoed en aaien over bollen, maar het is het toch nét niet helemaal.

Kindjes
Maar goed. Voor de rest was het een heel leuke ochtend. In elke kleuterklas was één kind bang, en alle andere gezichtjes keken zó schattig onder de indruk. Ik hou van kleuters.
In een paar hogere groepen leefden kinderen nog in vertwijfeling. Ze wisten misschien ergens wel hoe het zat met Sint en Piet, maar als die dan ineens voor hun neus staan, raken ze toch weer een beetje van hun stuk. Een jongetje begon heel stoer met: "Jullie zijn nép!" maar toen hij vervolgens de staf aanraakte zei hij zacht en met grote ogen: "Oh... maar de staf is wél echt..."
In groep acht was 'slowen' een hot item. Twee kinderen gaven een demonstratie van hoe dat slowen dan in zijn werk gaat, (met gestrekte armen, alsof er een blok ijs tussen hen in zat). Een van mijn medepieten en ik deden het vervolgens over met aanmerkelijk minder afstand en als klap op de vuurpijl ging de Sint met de juf slowen. Dat was een groot succes.

Donkere dagen
Na afloop waste ik de schmink van mijn gezicht en peuterde ik met wattenstaafjes in mijn oren en neus om ook daar al het zwart uit te krijgen.
De Sint en zijn gevolg zitten weer voor een jaartje aan de Spaanse costa en wij duiken collectief in de donkere dagen en de kerstsfeer. Maar eerst geniet ik nog een beetje na van gisteren en ik hoop dat ik volgend jaar weer Piet ben.

Maar dan wel minder zielig.