Grootmoedig

Bijna een half jaar geleden schreef ik een blog over oude mensen. Mijn oma's vormden niet meer het vitale duo waar ik me eerder zo rijk mee rekende. Dat was de aanleiding voor dat stukje.

Het duurde niet lang
Heel kort daarna overleed mijn ene oma. Het ging belachelijk snel, nog voor het echt tot ons was doorgedrongen dat ze zo ziek was moesten we haar al laten gaan. We namen afscheid, we ruimden het huis van opa en oma leeg.
Dingen die voorbij gaan.

Krakende wagens
Ooit had ik vier grootouders, nu heb ik nog één Oma.
Ze zeggen weleens dat krakende wagens het langst lopen en je zou kunnen zeggen dat Oma daar het bewijs van is. Ze is, zoals ze het zelf eerder omschreef, "krakkemikkig". Eerst was dat een puur fysieke aangelegenheid. Daarna viel ze een paar keer, lag regelmatig in het ziekenhuis en na de laatste ziekenhuisopname werd besloten dat ze elders moest revalideren.

Een beetje de weg kwijt
Sindsdien is ze soms een beetje de weg kwijt.
Ze weet dingen niet meer. Zo nu en dan leeft ze in het verleden. Zo nu en dan haalt ze zich dingen in haar hoofd die niet geheel conform de realiteit zijn. En soms gaat het juist ook weer best goed.

Bang
Oma en ik hebben altijd een heel goede band gehad. En nog steeds. Maar waar zij eerst degene was die míj een peptalk gaf als ik het even moeilijk had, zeg ik nu lieve woordjes om haar gerust te stellen. Ik leef met haar mee, bevestig noch ontken wat ze bedacht heeft. Ik verval in diverse varianten van "Dat is me ook wat zeg". Ik wil haar niet van streek maken door te zeggen dat het niet klopt wat ze denkt.

Gisteren zei Oma dat ze soms heel bang is.
Ik antwoordde: "Moed houden hoor! Dat zeg jij ook altijd tegen mij..." En toen zei ze: "Ja, want jij hebt dat ook nodig."

Daar had ze dan weer groot gelijk in. Al  heb ik niet eens gezegd hoe bang ik ben.
Voor dingen die voorbij gaan.