Geen doktersroman

De terugreis van Curaçao naar Nederland verliep niet geheel volgens plan. Dat wil zeggen: qua tussenstops en wachttijden was alles goed geregeld en van vertraging was geen sprake.
Maar toen: het ritje Bonaire - Schiphol.

Diner
Het begon bij het eten.
De vraag: "Kip of pasta?" was voor de gelegenheid vervangen door: "Vegetarische pasta of rundvlees? De pasta is op." Nu had ik best een beetje trek, dacht ik, maar toen mijn buurvrouw haar bakje vliegtuigvoer opende, werd ik bevangen door fysieke afkeer. Zoals wanneer je griep hebt: je dénkt dat je wel wat zou kunnen eten, maar du moment dat het voor je neus staat denk je: "Nee, ik wil niet!!" Op dat moment kende ik er verder niet veel betekenis aan toe, ik liet de maaltijd aan me voorbij gaan, peuterde mijn lenzen uit mijn ogen en dacht: ik wil slapen.

Voortekenen
Met de kennis van nu kan ik stellen dat deze twee ogenschijnlijk betekenisloze zaken voortekenen waren voor het verloop van de rest van de nacht. Een fysieke afkeer van eten en redelijk vroeg heel, héél graag willen slapen. Het ging de verkeerde kant op, dat werd langzaam maar zeker duidelijk.
"Ik hoef dat eten niet" en "ik wil slapen" werden opgevolgd door "alles draait" en "ik voel me niet goed..." Een passerende stewardess vond mij er ook nogal bleekjes uitzien voor iemand die op de terugweg was van een zonvakantie. Ze nam actie: ik werd overgebracht naar de business class.

Minder leuk dan je denkt
De business class.
Dat is best een leuk iets. Althans, als je in je normale doen bent. Nu lag ik me ellendig te voelen in een zeer riante stoel. Want dat is dus wel zo hè: in de business class staan een soort tandartsstoelen annex relaxfauteuils. Dat was wel zo comfortabel gezien mijn fysieke zwakte op dat moment.
De stewardess had ondertussen een dokter van tussen de passagiers geplukt en die kwam mij examineren. De conclusie was dat alle op dat moment meetbare waarden aan de lage kant waren. De reden dat ik me zo zwakjes voelde was daarmee duidelijk, een oplossing helaas niet direct voorhanden.

Dokter
De dokter was een oogarts uit Tilburg. Al sinds mijn vroegste jeugd heb ik veel affiniteit met deze specialisten, dus dat was alvast een opsteker. Hij bleek bovendien een goede bekende van mijn eigen oogarts. Afijn, de dokter en ik, we babbelden een beetje met elkaar en zo nu en dan liet hij een bloeddrukmeter op me los. Het was best een werkbare situatie, al voelde ik me dan nog steeds zo slap als een vaatdoek.
De stewardess bood aan dat hij ook in de business class mocht blijven en dat deed hij. Ik murmelde een beetje van: "Ik wil niet lastig zijn" enzo, maar hij had daar een andere mening over. "Anne", zei hij (we tutoyeerden elkaar al snel), "Ik mag de nacht in de business class doorbrengen, naast een mooie, jonge vrouw en mijn eigen vrouw weet ervan en vindt het goed. Ik blijf hier."

Romantischer dan dat...
...werd het niet.
Ik lag half voor pampus en dat komt mijn uitstraling niet ten goede. De dokter was wel heel lief, hij stelde me steeds gerust en sprak me bemoedigend toe.
Maar als ik me verhaaltechnisch beperk tot: "Ik heb de nacht doorgebracht met een lieve dokter in de business class van een KLM vliegtuig", dan klinkt dat best spannend.

En als ik ooit in Tilburg een oogarts nodig heb, dan weet ik wel wie dat moet worden.