Valentijn?

Ik was een beetje in mineur vanochtend. Enerzijds had dat te maken met het feit dat ik tóch weer muizenpootjes had horen trippelen in de nachtelijke uren, anderzijds met de datum van vandaag.

14 februari
Het is Valentijnsdag. Ik heb nooit veel gehad met deze commerciële liefdesdag en in dat opzicht laat het me dus zo koud als de buitentemperatuur. Er is echter een complicerende factor: de rest van de wereld.

Het Is Valentijnsdag en dat zullen we weten ook. Op Facebook, op Twitter, in de winkels, op TV, overal is het Valentijnsdag. Rode hartjes dwarrelen je om de oren, zoetgevooisde liefdesliedjes klinken uit de radio en allerlei reclames manen je om “die ene persoon” in de blommetjes te zetten. Ik word er een beetje kriegel van.

Geef mij één reden om blij te zijn met alweer een Valentijnsdag zonder geliefde.
Ik kan die reden niet bedenken namelijk.

Geen must
Ik weet ook wel dat het hebben van een geliefde beslist geen garantie is voor een bos rozen, een romantisch etentje of een goedgevulde doos hartvormige chocoaatjes naast je ontbijtbordje. In de tijd dat ik nog wel een geliefde had op Valentijnsdag (en in de rest van het jaar) was die Jan Jurk óf niet thuis, óf hij gaf niet thuis. Maar: toen kon ik er tenminste nog over klagen. Toen kon ik mij scharen in de rij chagrijnige vrouwen die Valentijnsdag commercieel geneuzel vinden, maar toch tot in het diepst van hun binnenste gekrenkt zijn wanneer een kleine attentie uitblijft. (ik ben nooit zo’n vrouw geweest, maar dat terzijde).
Bovendien kon ik me dan wel van mijn romantische kant laten zien, met een kleinigheidje of een extra kusje of zoiets. Of dat je gewoon samen op de bank zit en tegen elkaar zegt: “Het is vandaag Valentijnsdag, maar ach. Morgen vind ik je ook nog lief en ik had zondag al je ontbijt klaargemaakt.” en dan heel comfortabel tegen elkaar aankruipen onder een fleecedekentje en toch een of andere romantische komedie kijken. Omdat het kan.

De essentie
En met de zin “omdat het kan” raak ik de essentie van dit hele epistel.
Valentijnsdag is leuk als je er iets mee kan. Als je iemand hebt, of als er iemand is die je wilt. Dan kan je wat met Valentijnsdag. Dan kan je ook kiezen om niet mee te doen aan ‘die commerciële onzin’, maar dan ben je niet bij voorbaat buitengesloten.
En zo voelt het om de een of andere reden voor mij dus wel dit jaar. Ik weet ook niet waarom ik er nu ineens last van heb, waarom het me meer dan anders steekt.

Beu
Ik ben het gewoon een beetje beu. Ik gun iedereen heel veel geluk en heel veel hartjes en liefde, maar soms is er zo’n stemmetje dat de tenenkrommende vraag “En ik dan?” stelt. En nu kan ik wel heel stoer gaan zitten doen en bedenken wat ik allemaal wél heb en wél doe en liegen dat ik het helemaal niet erg vind en dat ik zo wel lekker mijn eigen dingen kan doen (en daar zit ook allemaal wel een kern van waarheid in), maar de realiteit is anders.
De realiteit is dat ik soms hevig verlang naar een liefde. En dat hoeft van mij allemaal niet groots en meeslepend. Ik hoef geen aaneenschakeling van romantische hoogtepunten. De man mag best zweetvoeten hebben, snurken en met de focus van een volslagen autist naar Studio Sport kijken. Mij best. Maar vooralsnog is er gewoon niemand. Niet voor de romantiek en ook niet om samen saai te zijn.

Voorbij
Dus lezers, geniet vooral van deze liefdesdag, plan wat quality-time met uw partner of leg een lief briefje op de keukentafel (“Kook jij? Xxx”)
En als uw partner het feit dat het Valentijnsdag is negeert, neem het hem of haar dan niet kwalijk. Wees blij dat hij of zij in je leven is, met of zonder bosje bloemen op 14 februari.

Dan hoop ik gewoon dat deze dag heel snel voorbij is en ik me weer wat beter voel.
En dat mijn toekomstige lief en ik elkaar snel gaan tegenkomen.

Zodat we volgend jaar samen lekker niks aan Valentijnsdag kunnen doen.