Ötziwaardige toestanden

Het is weer hommeles in huize Anne.

Vooral verwarmingsgewijs zijn het barre tijden. Terwijl de nachttemperaturen afzakken naar min vijftien, valt bij mij thuis om de haverklap de verwarming uit. Het grootste deel van de tijd ben ik bezig met het indrukken van de resetknop en het trachten te bereiken van mijn huisbaas, wat niet lukt.

Ik ben blij dat ik overdag gewoon kan werken (het is leuk! LEUK!), maar ja, een mens moet toch ook slapen en dat doe je nou eenmaal thuis in bed. Zodoende moet ik vroeg of laat altijd weer huiswaarts keren, alwaar de gevoelstemperatuur ongeveer gelijk ligt aan de buitentemperatuur. Ik vind dat maar niks en als ik erover wil snotteren, bevriezen de tranen op mijn wangen.

Gisteravond had J. nog geprobeerd om de boel aan de praat te krijgen, wat nog leek te lukken ook. Hij voerde de druk op, ontluchtte zo hier en daar wat en het wonder leek nog te geschieden ook. Helaas was deze vreugde van korte duur, want toen ik vanochtend mijn bed uit rolde, was de verwarming weer ijskoud. Dat was voor mij de spreekwoordelijke druppel, dus ik heb mijn tijd vanochtend besteed aan het bellen van mijn huisbaas. Die nam niet op. Aan het eind van de ochtend sms’te hij me wel ineens, over de verwarming. Omdat ik hem geen helderziende gave toedicht, vermoed ik dat mijn buurvrouw hem al door haar telefoon had getrokken voordat ik begon te bellen.

Wat hij sms’te was dit: “als de ketel niet doet en een code geeft met een punt erachter moet je mij de code doorgeven. Heb nu de luchtpijp los gehaald en cv doet het nu.”

Ik dacht: “Muh?!”
Ik ben verre van technisch, maar je gaat een toch al disfunctionerende ketel toch niet nog verder uit elkaar halen?! Het zal wel schelen dat ik die knakker voor geen cent vertrouw wat dit betreft (als J. het had gedaan dan had ik er waarschijnlijk meer fiducie in gehad), maar ik zet mijn vraagtekens bij het effect van deze handeling. De cv lijkt het wel vaker te doen, maar dat duurt altijd maar heel even.

Maar ik weet wat me te doen staat hoor, als het nu nog niet is verholpen. Dan nodig ik mijn huisbaas uit en sla ik hem de hersens in met een stalactiet.

Daar heb ik er tegenwoordig thuis namelijk toch genoeg van hangen.