Captain Iglo

Nu de kerstdagen achter de rug zijn en de wereldvrede en het welbehagen weer een jaartje bij de ballen in de kerstdoos kunnen, ga ik mijn belofte inlossen en jullie wat vertellen over mijn werk in Rotterdam. De plek waar ik in een jaar tijd steeds meer het gevoel kreeg alsof ik met een roltoeter een crematie op moest fleuren. De plek waar men in een aanhoudende “nee-fase” verkeerde (vooral als het ging om leuke ideeën of verbetersuggesties). De plek waar ik vaker dan ooit met het liedje “De roddelkampioen” van Kinderen voor Kinderen in mijn hoofd zat. Vooral ook de plek waar het fenomeen “Captain Iglo” verwerd van aimabele bebaarde visstickpromotor tot hysterisch, tactloos en bemoeizuchtig sujet, in de verschijningsvorm van mijn kamergenote C.

C. zat in de overgang op een ronduit beangstigende manier. Wanneer ze een opvlieger kreeg, begon ze hysterisch met haar handen te wapperen, trok ze al haar kleren uit en zette ze het raam open. Wagenwijd. Dat deed ze ook wanneer kamergenote J. en ik met sjaals en klapperende tanden duidelijk maakten dat we het tamelijk koud hadden. Dan brulde C. iets in de trant van: “Ja, het is vast niet leuk om het koud te hebben, maar dit is VÉÉL erger!!!” Vervolgens ging het raam dus open en moesten wij een diplomaat bellen om te onderhandelen over de kamertemperatuur.

Door deze acties ging ik de kamer al snel “de iglo” noemen, en C. – die zich heer en meester achtte over het klimaat – Captain Iglo. Het is toch ook gewoon bezopen dat je met dode tenen achter je bureau zit omdat je collega steeds oververhit raakt? Als ik in een vrieskist had willen werken, dan was ik wel ijsbeeldhouwer geworden.

En o, dit was niet het enige hoor! Ik mocht ook nooit naar de radio luisteren van haar en toen ik tegen een paaltje fietste, claimde ze dat zij daar last van had. (ik: “Dit klinkt misschien gek, maar het zit mij ook niet helemaal lekker.”)

Goddank ben ik nu verlost. Er valt nog veel meer te vertellen, verzoekjes daarvoor zie ik gaarne per mail tegemoet.

De volgende keer in dit theater: 2008, en wat dat mij bracht. (dat rijmt!)