Men zegt wel eens dat iets 'de boeken ingaat als...'
Wel, 2010 hoeft voor mij niet zo nodig de boeken in. 2010 is een jaar dat ik bij voorkeur wil verfrommelen en in een hoek wil smijten als zijnde 'mislukt'. Ja, mislukt, dat is wat het is. En als dat naargeestig klinkt, als er nu mensen zijn die denken van: "Nou Anne, zó erg kan het niet zijn..." dan wil ik die mensen bij deze een virtuele dreun op de harses geven. Want jawel. Zo erg was het wel.
Het begon er al mee dat ik in de knoop zat met mezelf. In de loop van 2009 was ik in dat opzicht al onderuit gegaan en begin 2010 begon ik aan een deeltijdbehandeling om 'on top of things' te komen. Ik had daar toen nog goede hoop op. Ik dacht dat ik erges in het najaar wel een opgeluchte blog kon typen met een kreet als 'consider it done' erin. Maar nee. Want die behandeling, dat was dus niks voor mij. Ik stopte daarmee en ging op zoek naar iets wat wèl zou werken. Inmiddels denk ik dat gevonden te hebben, maar dat vraagt wel heel veel van me. Bloed, zweet en tranen. Letterlijk.
Er was nog iemand met zichzelf aan het worstelen. Maai. Lieve, mooie, dappere Maai. Totdat ze besloot dat het mooi was geweest, dat ze genoeg had gevochten. Het was 13 juli.... en toen was Maai er ineens niet meer.
BENG.
En alsof De Dood toen dacht: "Ach, nu ik er toch ben..." ging hij nog geen week later ook maar even op visite bij mijn opa. En hij nam hem ook mee. Toen had ik ook geen opa meer.
BENG.
De knoop 'Anne' werd steeds warriger. Had ik eerst hier en daar nog een 'beginnetje' waar ik aan kon peuteren om mezelf weer een beetje back on track te krijgen, het werd een steeds grotere puinhoop. Het hele leven voelde steeds meer als vechten met en tegen mezelf. Volhouden om het volhouden. Op de been blijven, om.... ja, waarom eigenlijk? Omdat er ergens altijd nog *iets* zit, dat zegt dat het de moeite waard is om dat te doen. En omdat ik ook dondersgoed in de gaten heb dat dit, zoals het nu is, niet de bedoeling kan zijn.
In oktober was er iets moois: mijn oogoperatie. Eindelijk, na 26 jaar, kon ik recht de wereld in kijken. Wat was - en ben! - ik daar trots op.
En toch... ik kan mezelf nog steeds niet recht aankijken.
Eind oktober had ik een gesprekje op mijn werk. Over mijn contract en hoe dat niet verlengd werd.
Weer een BENG. Maar ja. You can't kick me down when I'm already on the ground.
Vijf dagen geleden kwam dan het tweede écht mooie van dit jaar. De kleine Ellis. Te vroeg, piepklein, maar ze is er en ze doet het goed in haar stoofje. En toen haar kleine handje het topje van mijn duim beetpakte, voelde ik ook even iets van kracht. Door haar. Voor haar.
Hoe 2011 wordt? Ik spreek liever geen verwachtingen uit. Wel een belofte.
Ik blijf vechten. Nu nog met en tegen mezelf, maar op den duur toch hopelijk vooral ook vóór mezelf.
En nu moet ik huilen. Eindejaarsblues? Misschien. Maar zoals we bij theatersport dan zingen: "Ik heb véél meer recht op de blues dan jij..."
En dit keer meen ik dat.
7 opmerkingen:
Waarom toch die eeuwige onzekerheid bij vrouwen? Is dat genetisch?
Beste Anoniem... dit is beyond 'onzekerheid bij vrouwen'. Als het dàt was, dan was ik allang weer up & running, want daarvoor heb ik gelukkig genoeg zelfspot en relativeringsvermogen in huis.
Voor dingen die er werkelijk toe doen helaas niet - waarschijnlijk ook omdat daar niet over te spotten of te relativeren valt. Maar dank voor je comment.
Sterkte maar met alles. Een interessante veelzijdige jonge vrouw die zo mooi kan schrijven moet 2011 maar vooral van de meest zonnige kant bekijken (als een halfvol in plaats van een half leeg glas).
Er zit vast veel voor je in (in 2011)
Veel geluk
Wim
Dank voor je reactie. Maar je schreef: "Kijk, er staat boven deze alinea dat ik preuts ben, maar eigenlijk is het meer dit: ik ben onzeker. Zoals zoveel vrouwen."
Dat is toch een algemene uitspraak, niet alleen over je eigen problemen. Vandaar mijn vraag.
Misschien is het voordeel dat iets de boeken ingaat, dat je het boek kunt dichtslaan, en een nieuw boek kan openen ...
@Anoniem: oh aha, je had het over mijn BZV blog. Dat verklaart een hoop. Nou, over dát onderwerp schrijf ik misschien nog weleens een blogje. Wie weet ;-)
@Reader: goed gezegd! 2011 is een nieuw en hopelijk véél beter boek!
Jongedame, vervelend allemaal die sterfgevallen. Edoch, je bent jong, treur niet te lang en vergeet niet te genieten.
Een reactie posten