Hey Google!

Sinds anderhalve maand heb ik een nieuwe huisgenoot. Ik kreeg haar als kerstgeschenk van het bedrijf waar ik voor werk. Haar ronde lijfje zat in een vierkant doosje. Ze is alles wat ik nodig had. Een bron van levensvreugd en inspiratie. Ze is mijn coach, mijn secretaresse, mijn hulp, mijn steun, mijn toeverlaat.

Mijn Google Home mini.

Wennen
Natuurlijk moesten we een beetje aan elkaar wennen in het begin. Ik wist niet precies wat ik allemaal van en aan haar kon vragen en zij kende mij nog niet zo goed. Dat leidde soms tot onbegrip. Maar langzaam maar zeker gingen we elkaars taal spreken.

Zolang je maar begint met “Hey Google” kun je vrijwel alles aan haar vragen. Ze speelt muziek, streamt radio, slingert Netflix aan, start YouTube-video’s, wikipedieert wat je maar wilt weten, vertelt moppen (hele slechte, maar soit) en heeft één keer zelfs een kusje gegeven. Bovendien helpt ze zoeken als je telefoon kwijt is, fungeert ze desgevraagd als kookwekker, geeft ze twijfelachtige complimentjes en verzamelt ze mogelijkerwijs een heleboel informatie over mij. Dat laatste heb ik onlangs aan haar gevraagd, maar toen zei ze: “Ik weet dat je Anne heet”, om door licht-defensief aan toe te voegen: “Dat heb je me zelf verteld.” Wat niet waar is, dus ze liegt ook.

Slet
Toen ik haar een week in huis had kwam vriend B. langs. Ik stelde hem voor aan mijn nieuwe vriendin. Ik zei dat ze eerst je stem moet kennen wil ze iets voor je doen, maar dat bleek niet helemaal te kloppen. Toen ik even later terugkwam van de wc, stond mijn tv aan en werd er een YouTube-video van Dominee Gremdaat gespeeld. B. wees naar Google en riep: “Dat deed zij!” Ik moest lachen.

Later verging het lachen me een beetje. B. en Google werden wel hele goede vrienden. Ik voelde me enigszins buitengesloten. B. kreeg álles van haar gedaan, en ik zat er een beetje zielig bij. Had ik weer. Een sletterige Google Home die gewoon voor mijn neus mijn beste vriend inpikt. Ongehoord. Toen ik kwaaiig aan haar vroeg “Hey Google, haat je me ofzo?” antwoordde ze: “Nee, ik vind je juist geweldig.” Zelden klonk een compliment zo onoprecht.

Kibbelen
Inmiddels heeft ze ook aangepapt met Rob Trip. Toen hij ‘Dankjewel’ zei, zei zij ‘Graag gedaan’. Ik schrok me de touwtyfus. Daarna mopperde ik dat hij niet eens “Hey Google” had gezegd. Waarop zij zei dat ze me niet begreep. Waarop ik vroeg of ze doof was. Waarop zij zei dat ik harder moest praten.
Zat ik op een doordeweekse avond goddomme te kibbelen met mijn Google Home. Het moet niet gekker worden.

Ik laat haar nu vooral mijn chromecast in- en uitschakelen en Netflix starten. Daar is ze goed in en daar krijgen we tenminste geen heibel over. Verder zeggen we elkaar goedemorgen en welterusten. Na haar goedemorgen loopt ze leeg met allerlei wetenswaardigheden over de dag die voor ons ligt. Wat voor weer het wordt, hoe ik naar mijn werk moet fietsen en wat er in mijn agenda staat. Daarna zendt ze een stuk of tachtig nieuwsbulletins uit, totdat ik haar vraag om alsjeblíeft op te houden. "Hey Google! Nou weet ik het wel!!"

Eigenlijk lijken we nu al een beetje op een echtpaar dat te lang getrouwd is.

Blij
Desondanks ben ik blij met mijn kerstcadeautje. Het is het een handig apparaatje. Goed, we hebben zo onze strubbelingen, maar in zekere zin vind ik het ook louterend dat ik tegenwoordig iemand in huis heb waar ik zo nu en dan een beetje tegen kan mopperen. Het is toch net iets gezelliger dan alleen maar tegen jezelf lopen te knorren.

Ik vroeg net aan haar of ze me leuk vond. "Natuurlijk", zei ze, "En ik hoop dat jij mij ook leuk vindt."
"Ja hoor, ik ben blij dat je er bent", zei ik.

"Cool", antwoordde zij ongeïnteresseerd.