dinsdag 11 september 2018

De BZV-knoop

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen.
Het komende seizoen BZV wordt niet door mij van commentaar voorzien.

Zo. Hè. Dat is eruit.


Opiniepeiling

Vier maanden geleden deelde ik mijn twijfel al. Ging ik het me nou werkelijk wéér op de hals halen? Moest ik nou écht weer week na week verslag uitbrengen van agrarisch-amoureus geklungel? Een lichte weerstand maakte zich van mij meester. Ik vroeg de mening van mijn lezers, die bijna unaniem waren: ik mocht er niet mee ophouden. Een veelheid aan argumenten werd aangedragen, variërend van “Je mag niet stoppen, want dat mag gewoon niet” tot “Je mag best stoppen, maar besef dat je dan de rest van je dagen in eenzaamheid zult slijten, ik je nooit meer wil zien en niemand het je ooit vergeeft”. Verder werd Maslow er met piramide en al bijgesleept. Kijk maar naar dit fraaie plaatje:



Slechts één persoon merkte op dat ik het zelf moest weten. Eentje. Slechts één persoon bekommert zich lichtjes om mijn welbevinden. Dat schrijnt.


Verworven recht

Ik heb de afgelopen negen jaar (!) elk seizoen van BZV uitvoerig nabesproken. Ik heb alles wat gebeurde geanalyseerd – en alles wat niet gebeurde ook. Ik heb gejubeld om eerste zoenen, ik heb mensen die dat verdienden met de grond gelijk gemaakt, ik heb coltruien bevochten, mezelf opgeworpen als psychoanalyticus, voor- en nabeschouwd, de Mariekemonologen behandeld, ik heb bekritiseerd en toegejuicht. Ik heb mensen die dat verdienden genegeerd. Ik schreef steunende woorden voor afgewezen vrouwen en toonde me zelfs bereid om Jurjen – de afgewezen date van boer Willem - te adopteren. Niets was me te gek.

Maar weet u hoeveel tijd het kost om al dat geouwehoer te voorzien van een rode draad, in een jasje te gieten en van een context te voorzien? Dat doe je niet in een kwartiertje. Úren besteedde ik eraan. En dat heb ik er op dit moment gewoon even niet voor over.

Dus Maslow kan het komende seizoen met piramide en al de boom in. Ik heb er geen zin in. Ik heb er te weinig tijd voor. Ik luister naar die ene persoon die het wél wat uitmaakt hoe het met míj gaat – om het maar even pathetisch, neigend naar passief-agressief, te zeggen.

Het besluit
Ik ontken niet dat het een lastige beslissing was. Vooral door alle druk die op me werd uitgeoefend. De dreigementen, de anonieme kogel op mijn deurmat, het ophanden zijnde sociaal isolement. Dat laat me heus niet onberoerd. Soms dacht ik: ach, ik ga wel gewoon door, als iedereen dat zo graag wil. Op andere momenten dacht ik van niet. Totdat ik zondagavond de trailer voor het nieuwe seizoen voorbij zag komen. Schriller dan ooit riep Yvon: “Er is post!”


Op dat moment hakte ik de knoop door. “Nee”, dacht ik stellig. Niet weer. Niet nog eens. Ik wil gewoon even niet schrijven over stapels post met knutselwerkjes of over dagdates en logeerpartijen die van pijnlijke stiltes aan elkaar hangen. Ik doe het niet.

Lichtpuntje
Wat de trouwe lezers kunnen doen is heel hard hopen op een heftig BZV-seizoen vol onverwachte wendingen, naaktscènes, obsceniteiten, dates die met elkaar aanpappen en wat dies meer zij. Niet dat we zoiets ooit al gezien hebben (zelfs in bed dragen de personages in BZV drie lagen kleding), maar stél dat er zoiets ontstaat… dan strijk ik met mijn hand over mijn hart en tik ik er een blogje over. Maar alleen dan.

Verder zoeken die boeren maar even lekker zonder mij naar hun vrouw.

Geen opmerkingen:

U Zei?! - Deel 36

De laatste maanden verzamelde ik weer heel wat verhaspelingen. Hierbij de nieuwe lijst. Om de donkere dagen en de gedeeltelijke lockdown wat...