De bioscoopmevrouw

Ze zat afgelopen woensdag naast me in de bioscoop. Zeker 80+, klein en mager, maar kwiek. Met haar tas op schoot zat ze met haar schoondochter klaar voor The book club.

Begin
De oude mevrouw en haar schoondochter spraken zowel Nederlands als Engels met elkaar. Uit grondig afluisteronderzoek mijnerzijds concludeerde ik hoe de familiebanden in elkaar staken. De schoondochter kwam uit 'den vreemde', de mevrouw was Nederlands. Zoon en kleinzoon waren een dagje samen de hort op, en de dames ontfermden zich voor de gelegenheid over elkaar. Zodra de reclames begonnen maande de oude mevrouw haar schoondochter tot stilte: "Oh, the movie starts, toch? Ssst...!"
Direct achter ons installeerden zich ondertussen twee figuren die zelf niet in de gaten hadden hoe komisch ze waren. Met alles wat de een zei was de ander het per definitie oneens. Ondertussen verzekerden ze elkaar er wel van dat het "Súper gezellig!" was. Zo klonk het alleen geenszins.

50 shades
Een belangrijk element in The book club is de trilogie Fifty Shades of Grey. Als je dat verhaal op hoofdlijnen kent weet je genoeg om de film uitstekend te kunnen volgen. En anders geven de dames in de film genoeg clous om te begrijpen waar dit boek sich um händelt. Ik heb zelf alleen deel één globaal doorgeworsteld, want zoals vriendin M. het ooit treffend samenvatte: "Alleen al van de schrijfstijl raak je niet opgewonden."

De oude dame had de boeken ook niet gelezen. Voor aanvang van de film maakte ze een opmerking daarover, waar haar schoondochter met een veelzeggend stilzwijgen op had gereageerd.

De film
Ik heb zelden iemand zó zien genieten van een film als die oude mevrouw naast mij. Met haar tas nog altijd op schoot en een papieren zakdoek in de hand leefde ze volledig mee met het verhaal. De film was erg grappig en iedereen lachte, maar zij lachte het hardst van allemaal. Soms schaterend, soms meer een ondeugende meisjesgiechel. Ze wapperde dan met haar zakdoekje en zei regelmatig "Oh my God!" en eenmaal een hartgrondig "JESUS!!" Af en toe lachte ik bijna nog meer om haar dan om de film. Dat had ze niet in de gaten denk ik; ze zat volledig in het verhaal.

Ondertussen hadden de figuren achter ons zo hun eigen manier van film kijken. Zij leverden commentaar. Maar dan wel ontzettend onnodig commentaar. Als iemand een glas wijn neerzette hoorde ik achter me "O, nou zet ze het glas neer." Toen er iemand wegreed met een aanhanger achter de auto hoorde ik: "Mét de aanhanger!" Ja, dat zag ik zelf ook wel. Op een gegeven moment zei een van de twee iets niet-filmgerelateerds. De ander was het daar natuurlijk niet mee eens. En de mevrouw naast mij schuddebuikte, wapperde met haar zakdoek en riep nog maar eens "Oh my God!"

De aftiteling 
Toen de aftiteling eenmaal liep en de figuren achter ons de zaal verlieten ("Ik vond het wel koud in de zaal", "Nee joh, ik had het heet!") spreidde de mevrouw nog even wat parate kennis over de filmwereld tentoon. Ze trok een soepele vergelijking met een andere film waar een van de acteurs in had gespeeld, inclusief regisseur en medespelers, en concludeerde: "He's getting old." Een klein gevalletje pot / ketel wellicht, maar qua filmkennis deed ze het beter dan ik.

Maar het mooiste was de opmerking daarna. Dankzij The book club bleek haar interesse in de erotische niet-literatuur gewekt. Ze wendde zich tot haar schoondochter en zei stellig: "I need to borrow your copy of that book." De schoondochter reageerde wederom in een veelzeggend stilzwijgen, maar wel met een grote glimlach. Ik giechelde.

De mevrouw keek me schuin aan en knikte vriendelijk.