Mijn bed hield me uit mijn slaap. Al een hele tijd. Het kraakte en het wiebelde en ik vond het maar niks. Er moest dus een oplossing komen. Die oplossing werd afgelopen vrijdag bij mij thuis geleverd.
Fase 1
Een paar dagen lang ontving ik mailtjes waarin keer op keer bevestigd werd dat het bed écht op vrijdag geleverd zou worden, maar het tijdstip van levering bleef lang een mysterie. Pas vrijdagochtend stond er een tijdvak vermeld (11.45 uur – 13.45 uur). Vond ik prima. Kon ik in alle rust fase 1 afwerken: het demonteren van mijn oude bed, mijn slaapkamer van onder tot boven poetsen en door de lege slaapkamer dansen. Poetsen doe ik namelijk bij voorkeur met muziek, en die muziek staat dan bij voorkeur hard, en dan raak ik als vanzelf de controle over mijn heupen kwijt.
Toen deze klus geklaard was plofte ik achter mijn laptop en zag dat het tijdvak van bezorging nader gespecificeerd was naar 11.30 uur – 12.15 uur. En toen naar 11.50 uur – 12.05 uur. En inderdaad: rond 12 uur werd er aangebeld en stond er een magere bezorgjongen voor mijn deur. ‘Kunt u misschien de lichte dingen naar boven dragen?’ vroeg hij.
Samen sjouwden we vier bedpakketten naar boven. Fase 2 kon beginnen.
Fase 2
In Fase 2 zat ik in mijn slaapkamer tussen de planken, schroefjes, houtjes, moertjes, sleuteltjes, draaidingetjes, ‘bijenkorfjes’ (als ik niet weet hoe iets heet geef ik er zelf een naam aan) en ‘kleine kutdingetjes’ (die namen zijn niet altijd poëtisch). Alles verliep soepel. Totdat de zijkanten in de achterkant moesten. Op dat moment miste ik een paar extra handen om de boel vast te houden. Na wat vergeefse pogingen en wat gevloek besloot ik er toch maar een paar sterke mannen bij te halen.
Ik liep naar mijn boekenkast en trok Leon de Winter van zijn plank. Zijn pennenvruchten hielden de rechterkant van mijn bed keurig overeind. Links werd een nauwe samenwerking tussen Jan Wolkers en Lévi Weemoedt. Met deze literaire basis kon fase 2 een succesvol vervolg krijgen en even later stond er een prachtig bed. Alleen het binnenwerk moest nog even gefikst worden. Daarbij monteerde ik aan beide zijden één dingetje scheef. Maar soit. Het bed zat in elkaar. Het had me líters zweet gekost, maar ik had het toch maar mooi voor elkaar.
Fase 3 & 4
Trots appte ik een foto van het resultaat naar een paar mensen. Die nacht sliep ik als een blok in mijn mooie nieuwe sponde.
Maar.
Die scheve dingetjes zaten me dwars. Ik had er geen last van als ik in bed lag, ik merkte het niet, maar ik wíst het. En dat was niet goed. In rap tempo werd het een soort mini-obsessie. Zondagavond rond 23 uur bedacht ik de oplossing. En voor ik het wist stond ik met een schroevendraaier te hannesen. Terwijl ik niet eens mijn lenzen in of bril op had. Want zo’n goede doe-het-zelvert ben ik blijkbaar al geworden.
Na het de-diagonaliseren kon ik met een gerust hart gaan slapen.
Voor ik het licht uitdeed zag ik Jan Wolkers vanaf mijn nachtkastje tevreden glimlachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten