***
Al na een paar dagen in Zuid-Afrika gingen we de grens over naar Namibië. We moesten een flinke afstand overbruggen. Na zo'n acht uur on the road en anderhalf uur in de rij bij de grensovergang klonken uiteindelijk de verlossende woorden. "Welcome to Bundi! This is home for tonight."
Paradise
Bundi ligt direct aan de Orange River. Het is er wonderschoon, stil en paradijselijk. Bundi was Heaven for that night. Zeven minuten na aankomst dobberde ik al in de rivier. Ik genoot van de verkoeling. De manager van de accommodatie - die naast me dobberde - wees me op een overvliegende African Fish Eagle. Majestueus vloog de vogel over onze hoofden. "You are só lucky..." zei de manager. Zonder het te weten bracht hij mijn eigen gedachten op dat moment onder woorden.
Even later overtuigden een paar groepsgenoten mij ervan dat het een goed idee was als ik de volgende ochtend mee ging kanoën. Ik stemde toe, terwijl ik flashbacks naar mijn raft-ongeluk wegduwde. Dat ongeluk waarbij ik mijn lenzen kwijtraakte en een milde watervrees ontwikkelde. Maar kom op, dacht ik, kanoën is niet hetzelfde als raften. Ik vond dat ik stoer moest zijn - ook al werd er gesproken over stroomversnellingen.
Row row row your boat
Om mezelf een beetje gerust te stellen trof ik de volgende ochtend gedegen voorzorgsmaatregelen. Ik trok zo min mogelijk kleren aan (d.w.z.: alleen een bikini) en ik deed mijn oude lenzen in. Dit in het kader van ezels, maar vooral van stenen - en met Canadese toestanden in mijn achterhoofd.
Ik wurmde me in een zwemvest en nam samen met groepsgenoot D. plaats in de kano. In een andere kano zaten groepsgenoten G. en L., en ons kwartet werd aangevoerd door een gids die bijna niks zei, behalve dat we gewoon achter hem aan moesten kanoën. En eerlijk is eerlijk: het ging allemaal fantastisch. Als een zonnetje (en met een zonnetje), ik was ontspannen en vrolijk en had er enorm veel plezier in.Totdat de stroomversnelling kwam.
Toen ging het alsnog hélemaal en radicaal verkeerd.
Rotsvast vertrouwen
Bij de stroomversnelling merkte ik dat ik me toch enigszins schrap zette. Niet zozeer uit angst, maar vooral uit bezorgdheid. 'Hoe komen we hier doorheen'? vroeg ik me vertwijfeld af. Onze gids nam zijn taak zeer serieus: hij peddelde door de stroomversnelling en keek niet even over zijn schouder om te zien of zijn kudde hem wel volgde.
Had hij dat maar wel gedaan.
De ramp begon bij G. & L., die op spectaculaire wijze op de klippen liepen en verbaasd om zich heen keken. Aangejaagd door ons reddersinstinct gingen D. en ik eropaf, voornemens het duo een duwtje in de goede richting te geven. Dit resulteerde erin dat we zelf ook klem kwamen te zitten tussen twee stenen. Van kanoën kon geen sprake meer zijn; door de lage waterstand was de stroomversnelling hoofdzakelijk een verlangzaming.
Wat doe je in zo'n situatie? Dat weet ik eerlijk gezegd nog steeds niet, want bij ons resulteerde het akkefietje hoofdzakelijk in de slappe lach. Dat vond de gids dermate alarmerend dat hij zich eindelijk verwaardigde zijn hoofd om te draaien en de ramp die zich achter hem voltrokken had gade te slaan. Vier hinnikende toeristen in twee klemzittende kano's, temidden van iets wat ooit een stroomversnelling was.
Redding
De gids hielp ons weer op pad. Toen de volgende stroomversnelling in zicht kwam begonnen wij alweer met wat anticiperend gegiechel, maar ditmaal hielden we de vaart erin. Gelukkig. Tevens ontdekte ik de beste manier om een stroomversnelling te bedwingen: doe gewoon zo min mogelijk. Daar houd ik sowieso wel van, en kennelijk behoed het je dus ook nog eens voor rampen, gezichtsverlies en watervrees.
We genoten van de tocht, doken nog even de rivier in en gingen toen terug naar de accommodatie. De manager kwam naar me toe en wees naar een boom. Daar zat de African Fish Eagle naar me te loeren.
"I am só lucky", verzuchtte ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten